Sa gitna ng tao, minsan Kong binuod ang pagkamasuwayin at kahinaan ng tao, at sa gayon ay Aking naunawaan ang kahinaan ng tao at nasanay na sa kanyang pagkamasuwayin. Bago ang pagdating sa gitna ng tao, matagal na Akong nakarating sa pagkaunawa sa mga kagalakan at mga kalungkutan sa gitna ng tao—at dahil dito, kaya Kong gawin yaong hindi kaya ng tao, at sabihin yaong hindi kaya ng tao, at ginagawa Ko ang gayon nang napakadali. Hindi ba ito ang pagkakaiba sa pag-itan Ko at ng tao? At hindi ba ito isang malinaw na pagkakaiba? Maaari kaya na ang Aking gawain ay kayang maabot ng mga taong may laman at dugo? Maaari kaya na Ako ay nasa kaparehong uri ng mga nilalang? Inihanay Ako ng mga tao sa isang katulad na uri—at hindi ba’t ito ay dahil sa hindi nila Ako kilala? Bakit, sa halip ng pag-angat sa itaas sa gitna ng tao, dapat Ko bang ipakumbaba ang Aking Sarili? Bakit ba patuloy na itinatakwil Ako ng sangkatauhan, bakit hindi kaya ng sangkatauhan ang paghahayag ng Aking pangalan? May matinding kalungkutan sa Aking puso, nguni’t paano malalaman ng mga tao? Paano nila makikita? Ang hindi pagtrato doon sa may kinalaman sa Akin bilang may sukdulang kahalagahan sa kanilang mga buhay ay nang-iiwan sa mga tao na tulalâ at litó, na para bang kaiinom lamang nila ng pildoras-na-pampatulog; kapag tumatawag Ako sa kanila, nagpapatuloy lamang sila sa pangangarap, kaya’t walang sinuman ang kailanma’y nagkamalay sa Aking mga gawa. Ngayon, karamihan sa mga tao ay tulóg na tulóg pa rin. Saka lamang kapag tumutunog ang pangkahariang awitin sila nagmumulat ng kanilang inaantok na mga mata at nakararamdam ng bahagyang kalungkutan sa kanilang mga puso. Kapag humampas ang Aking pamalo sa gitna ng sangkatauhan, sila rin lamang[a] ay nagbibigay ng bahagyang pansin, na para bang ang kanilang kapalaran ay kasing-walang-kabuluhan ng buhangin sa dagat. Bagaman karamihan sa kanila ay may kaunting kamalayan, hindi pa rin nila nalalaman kung gaano kalayo ang narating ng Aking mga hakbang—sapagka’t hindi nila sinusubukang maunawaan ang Aking puso, kaya’t hindi kailanman nakayang palayain ang kanilang mga sarili mula sa pagkakagapos ni Satanas. Ako ay gumagalaw sa ibabaw ng lahat ng mga bagay, at nabubuhay sa gitna ng lahat ng mga bagay, at kasabay nito, nasa gitnang tanghalan Ako sa mga puso ng lahat ng mga tao. Sa kadahilanang ito, iba ang tingin sa Akin ng mga tao, naniniwalang Ako ay higit-sa-karaniwan, o kaya ay na Ako ay hindi-maarok—at bilang resulta, ang tiwala nila sa Akin ay nagiging matibay bawa’t araw. Minsan ay humilig Ako sa ikatlong langit, minamasdan ang lahat ng mga tao at mga bagay sa sansinukob. Kapag Ako ay natutulog, ang mga tao ay natatahimik, labis na nangangatakot na magagambala ang Aking pamamahinga. Kapag Ako ay gumising, agad silang sumisigla, na para bang ginagawa nila ang gawain ng hayagang pagdadala sa Akin ng kagalakan. Hindi ba’t ito ang pakikitungo sa Akin ng mga tao sa lupa? Sino sa gitna ng mga tao sa ngayon ang nakakakita sa Akin sa langit at sa lupa bilang iisa? Sinong hindi nagpipitaganan sa Akin sa langit? At sino ang hindi nangmamaliit sa Akin sa lupa? Bakit lagi Akong pinaghihiwalay ng mga tao? Bakit ang tao ay laging may dalawang magkaibang pakikitungo sa Akin? Hindi ba ang nagkatawang-taong Diyos sa lupa ang Diyos na nag-uutos sa lahat sa langit? Hindi ba ang Ako sa langit ay narito ngayon sa lupa? Bakit nakikita Ako ng mga tao nguni’t hindi Ako nakikilala? Bakit mayroong gayong kalaking distansya sa pag-itan ng langit at lupa? Ang mga bagay na ito ba ay hindi karapat-dapat na suriin nang malalim ng tao?
Kapag Aking ginagawa ang Aking gawain, at sa mga panahong binibigkas Ko ang Aking salita, laging ninanais ng mga tao na dagdagan ito ng “pampalasa”, na para bang ang kanilang pang-amoy ay mas matalas kaysa Akin, na para bang mas pinipili nila ang mas malasa, at para bang wala Akong malay sa kung ano ang kinakailangan ng tao, at sa gayon ay dapat na “gambalain” ang tao para “ayudahan” ang Aking gawain. Hindi Ko sinasadyang pahinain ang pagka-positibo ng mga tao, kundi hinihingi sa kanila na linisin ang kanilang mga sarili batay sa pundasyon ng pagkakilala sa Akin. Dahil napakalaki ng kanilang kulang, Aking iminumungkahi na gumugol sila ng higit na pagsisikap sa pagpupuno sa kanilang mga pagkukulang upang mabigyang-kasiyahan ang Aking puso. Minsan na Akong nakilala ng mga tao sa kanilang mga pagkaintindi, gayunman ay lubos na hindi ito namamalayan, at sa gayon ang kanilang pagpapahalaga ay parang pagtrato sa buhangin bilang ginto. Nang paalalahanan Ko sila, inalis lamang nila ang bahagi nito, nguni’t sa halip na palitan ang bahaging naglaho ng mga bagay na yari sa pilak at ginto, nagpatuloy sila sa pagtatamasa sa bahagi sa kanilang mga kamay na nananatili pa rin—at bilang resulta, palagi silang mapagpakumbaba at matiyaga sa harap Ko; hindi nila kayang maging tugma sa Akin, sapagka’t masyado silang maraming mga pagkaintindi. Sa gayon, ipinasya Kong agawin ang lahat ng mayroon ang tao at kung ano siya at itapon ito nang malayo, upang ang lahat ay maaaring mabuhay kasama Ko at hindi na nakabukod sa Akin. Dahil sa Aking gawain kaya hindi nauunawaan ng tao ang Aking kalooban. May naniniwala na Aking tatapusin ang Aking gawain sa pangalawang pagkakataon at itatapon sila sa impiyerno. May naniniwala na magsisimula Ako ng isang bagong pamamaraan ng pagsasalita, at karamihan sa kanila ay nanginginig sa takot: Takot na takot sila na tatapusin Ko ang Aking gawain at iiwan sila na walang patutunguhan, at lubhang natatakot na tatalikdan Ko silang muli. Ang mga tao ay laging gumagamit ng mga lumang pagkaintindi upang sukatin ang Aking bagong gawain. Sinabi Ko na hindi kailanman natarok ng mga tao ang pamamaraan ng Aking paggawa—makakaya ba nilang magbigay ng mabuting salaysay tungkol sa kanilang mga sarili sa ngayon? Hindi ba’t ang mga lumang pagkaintindi ng mga tao ang mga sandata na humahadlang sa Aking gawain? Kapag Ako ay nagsasalita sa mga tao, palagi nilang iniiwasan ang Aking titig, lubhang natatakot na mananatili ang Aking mga mata sa kanila. Sa gayon, iniyuyuko nila ang kanilang mga ulo, na parang tumatanggap ng pagsisiyasat mula sa Akin—at hindi ba’t dahil ito sa kanilang mga pagkaintindi? Bakit pinagpakumbaba Ko na ang Aking Sarili hanggang ngayon, subali’t walang sinuman ang nakapansin kahit kailan? Dapat ba Akong yumuko para sa tao? Dumating Ako sa lupa mula sa langit, bumaba Ako mula sa itaas tungo sa isang lihim na dako, at dumating sa gitna ng tao at ibinunyag ang lahat ng mayroon Ako at kung ano Ako sa kanya. Ang Aking mga salita ay taos-puso at masigasig, matiyaga at mabait—nguni’t sino ang nakakita kahit kailan sa kung ano Ako at mayroon Ako? Nakatago pa rin ba Ako sa tao? Bakit napakahirap para sa Akin na makipagtagpo sa tao? Ito ba ay dahil ang mga tao ay masyadong abálá sa kanilang gawain? Ito ba ay dahil pinababayaan Ko ang Aking mga tungkulin, at ang mga tao ay naghahangad lahat na maghabol sa tagumpay?
Sa isipan ng mga tao, ang Diyos ay Diyos, at hindi madaling pakisamahan, habang ang tao ay tao, at hindi dapat madaling maging talipandas—gayunman ang mga gawa ng mga tao ay hindi pa rin madala sa harap Ko. Maari kaya na ang Aking mga kinakailangan ay napakataas? Maari kaya na ang tao ay napakahina? Bakit ang mga tao ay palaging tumitingin sa mga pamantayan na Aking kailangan mula sa malayo? Talaga bang ang mga iyon ay hindi kayang abutin ng tao? Ang Aking mga kinakailangan ay kinalkula batay sa “konstitusyon” ng mga tao, kaya’t hindi kailanman lumampas sa tayog ng tao—nguni’t kahit pa, ang mga tao ay nananatiling hindi kayang abutin ang mga pamantayang Aking kailangan. Hindi-mabilang ang mga pagkakataon na Ako ay pinabayaan sa gitna ng tao, hindi-mabilang ang mga pagkakataon na tiningnan Ako ng mga tao nang may mga matang nanlalait, na para bang ang Aking katawan ay puno ng mga tinik at kasumpa-sumpa sa kanila, at sa gayon ay inaayawan Ako ng mga tao, at naniniwalang Ako ay walang halaga. Sa paraang ito, Ako ay itinutulak pasulong at pabalik ng tao. Hindi-mabilang ang mga pagkakataon na dinala Ako ng mga tao pauwi sa mababang halaga, at hindi-mabilang ang mga pagkakataon na ipinagbili nila Ako sa malaking halaga, at dahil dito kaya nasumpungan Ko ang Aking Sarili sa kinatatayuan Ko ngayon. Para bang ang mga tao ay nagluluto pa rin ng mga pakánâ para sa Akin; karamihan sa kanila ay nais pa ring ipagbili Ako para sa tubong daan-daang milyun-milyong dolyar, sapagka’t kahit kailan ay hindi Ako pinahalagahan ng tao. Para bang Ako ay naging tagapamagitan sa pag-itan ng mga tao, o isang sandatang nukleyar na pinag-aawayan nila sa pag-itan ng isa’t isa, o isang kasunduang nilagdaan sa pag-itan nila—at bilang resulta, Ako, sa kabuuan, ay lubos na walang-halaga sa puso ng tao, Ako ay isang gamit sa bahay na patápón. Gayunman ay hindi Ko inuusig ang tao dahil dito; wala Akong ginagawa kundi iligtas ang tao, at nananatiling nahahabag sa tao.
Ang mga tao ay naniniwala na mapapanatag Ako kapag itinapon Ko ang mga tao sa impiyerno, na parang Ako ay namumukod-tanging gumagawa ng pakikipagkasundo sa impiyerno, at parang Ako ay tila uri ng departamento na nagpapakabihasa sa pagbibili ng mga tao, na parang Ako ay isang bihasa sa panggagantso ng mga tao at ipagbibili sila sa mataas na halaga sa sandaling mahawakan Ko sila. Hindi ito sinasabi ng mga bibig ng mga tao, subali’t sa kanilang mga puso ito ang kanilang paniniwala. Bagaman Ako ay minamahal nilang lahat, ginagawa nila ito nang palihim. Nakapagbayad ba Ako ng ganoong kalaking halaga at nakagugol ng ganoong kalaki kapalit ng ganito kaliit na piraso ng pag-ibig mula sa kanila? Ang mga tao ay mga manloloko, at lagi Kong ginagampanan ang papel ng niloko. Para bang Ako ay masyadong walang-katusuhan: Sa sandaling nakita nila ang mahinang puntong ito, palagi nila Akong niloloko. Ang mga salita mula sa Aking bibig ay hindi nangangahulugang ilagay sa kamatayan ang mga tao o dikitan sila ng mga tatak nang patukmu-tukmo—ang mga ito ang realidad ng tao. Marahil ang iba sa Aking mga salita ay “lumalabis,” kung saan maaari lamang Akong “humingi” ng kapatawaran ng mga tao; dahil Ako ay hindi “bihasa” sa wika ng tao, malaking bahagi ng Aking sinasabi ay hindi kayang bigyang-kasiyahan ang mga hinihingi ng mga tao. Marahil ang ilan sa Aking mga salita ay tumatagos sa mga puso ng mga tao, kaya maaari lamang Akong “humingi” na maging mapagparaya sila; dahil Ako ay hindi sanay sa pilosopiya ng tao sa buhay at hindi magaling sa paraan ng pagsasalita, marami sa Aking mga salita ay nagsasanhi ng pasakit sa mga tao. Marahil ang ilan sa Aking mga salita ay nangungusap sa ugat ng karamdaman ng mga tao at inilalantad ang kanilang sakit, kaya’t ipinapayo Ko ang pag-inom ng ilan sa mga gamot na inihanda Ko para sa iyo, pagka’t wala Akong intensyong saktan ka at ang gamot na ito ay walang mga di-kanais-nais na epekto. Marahil ang ilan sa Aking mga salita ay hindi “makatotohanan” sa pandinig, nguni’t Ako ay “humihingi” sa mga tao na huwag mataranta—hindi “maliksing kumilos” ang Aking kamay at paa, kaya ang Aking mga salita ay hindi pa naisasakatuparan. Aking hinihingi na ang mga tao ay maging “mapagtimpi” sa Akin. Ang mga salita bang ito ay nakakatulong sa tao? Ako ay umaasa na ang mga tao ay nakakatamo ng anuman mula sa mga salitang ito, upang ang Aking mga salita ay hindi laging nawawalan ng kabuluhan!
Ika-9 ng Abril, 1992
Mula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao
Mga Talababa:
a. Wala sa orihinal na teksto ang “lamang.”
Rekomendasyon：
Pag-imbestiga sa Kidlat ng Silanganan
Paano nagsimula ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos?
Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos ay itinatag ng personal na bumalik na Panginoong Jesus sa mga huling araw
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento