kung paanong pinamamahalaan at pinangangasiwaan ng Diyos ang espirituwal na mundo | Ang Pag-inog ng Buhay at Kamatayan ng mga Taong Sumusunod sa Diyos

Kasunod, pag-uusapan natin ang ukol sa pag-inog ng buhay at kamatayan ng mga taong sumusunod sa Diyos. Ito ay may kaugnayan sa inyo, kaya makinig nang mabuti. Una, mag-isip ng tungkol sa anong mga kategorya maaaring pagbaha-bahaginin ang mga taong naniniwala sa Diyos. Dalawa ang mga ito: Ang mga taong pinili ng Diyos at ang mga tagapaglingkod. Una ang pag-uusapan natin ay ukol sa mga taong pinili ng Diyos, kung saan sila ay kakaunti. Ano ang tinutukoy sa “mga taong pinili ng Diyos”? Pagkatapos likhain ng Diyos ang lahat ng mga bagay at nagkaroon ng sangkatauhan, pumili ang Diyos ng grupo ng mga tao na sumusunod sa Kanya, at tinawag silang “mga taong pinili ng Diyos.” Mayroong natatanging saklaw at kahalagahan sa pagpili ng Diyos sa mga taong ito. Ang saklaw ay sa bawat sandaling gumagawa ang Diyos ng mahalagang gawain kailangan nilang dumalo—kung saan ay iyon ang una sa mga bagay na ikinatangi nila. At ano ang kanilang kahalagahan? Ang pagpili sa kanila ng Diyos ay nangangahulugan na taglay nila ang malaking kahalagahan. Na ang ibig sabihin, ninanais ng Diyos na gawing buo ang mga taong ito, at gawin silang perpekto, at pagkatapos nang Kanyang gawaing pamamahala ay matapos, makakamit Niya ang mga taong ito. Hindi ba dakila ang kahalagahang ito?

Kabanata 9. Paghahanap ng Kalooban ng Diyos at ang Pagsasagawa ng Katotohanan sa Abot ng Makakaya

     ︵︵︵︵︵︵︵︵︵︵︵︵︵︵︵

`•.¸ ¸.•``•.¸ ¸.•` `•.¸ ¸.•``•.¸ ¸.•` `•.¸ ¸.•``•.¸ ¸.•`  `•.¸ ¸.•``•.¸ ¸.•`

     Sa sandaling ang mga tao ay magpadalus-dalos habang tinutupad ang kanilang mga tungkulin, hindi nga nila alam kung paano danasin ito; sa sandaling maging okupado sila sa mga bagay, ang kanilang espirituwal na mga katayuan ay nababagabag; hindi nila mapanatili ang isang normal na kalagayan. Paano maaaring maging ganito? Kung hihilingin sa iyo na tuparin ang isang kaunting gawain, ikaw ay nalilihis sa kalakaran, nagiging maluwag, hindi lumalapit sa Diyos at nalalayô sa Diyos. Pinatutunayan nito na ang mga tao ay hindi nakababatid kung paano ang makaranas. Kahit na anuman ang gawin mo, marapat na unawain mo muna kung bakit talaga ginagawa mo ito at kung ano ang katangian ng bagay na ito. Kung ito ay ilalagay sa kategorya na pagtupad sa iyong tungkulin, samakatuwid ay dapat mong pagnilay-nilayin: Paano ko ba dapat gawin ito? Paano ko ba dapat tuparin ang aking tungkulin nang mabuti para di ko ito ginagawa nang walang kainteres-interes? Ito ay isang bagay kung saan ay nararapat kang lumapit sa Diyos. Ang paglapit sa Diyos ay paghahanap ng katotohanan sa bagay na ito, ito ay paghahanap ng daan ng pamumuhay, ito ay paghahanap ng kalooban ng Diyos, at ito ay paghahanap kung paano masisiyahan ang Diyos. Ito ang mga pamamaraan para mapalapit sa Diyos habang abala ka; ito ay hindi pagsasagawa ng isang relihiyosong seremonya o isang panlabas na pagkilos; ito ay isinasagawa para sa layong kumilos alinsunod sa katotohanan matapos hanapin ang kalooban ng Diyos. Kung lagi mong sinasabing "Salamat sa Diyos, salamat sa Diyos" gayong wala kang anumang bagay na ginagawa, ngunit kapag mayroon kang ginagawa, isinasagawa mo pa rin ito ayon sa iyong sariling kalooban, ang ganitong uri ng pasasalamat ay isang panlabas na kilos. Kapag tumutupad ka ng iyong tungkulin o may ginagawang isang bagay, nararapat na isipin mo palagi: Paano ko tutuparin ang tungkuling ito? Ano ang intensyon ng Diyos? Sa pamamagitan ng mga bagay na ito, magiging malapit ka sa Diyos, at sa pamamagitan ng paglapit sa Diyos, hinahanap mo ang mga prinsipyo at katotohanan upang magawa ang mga bagay, hinahanap mo ang kalooban ng Diyos mula sa loob mo at hindi mo iniiwan ang Diyos sa lahat ng ginagawa mo. Ito ang isang taong tunay na naniniwala sa Diyos. Ngayon kapag may dumating na ilang bagay sa mga tao, anuman ang totoong kalagayan, iniisip nila na magagawa nila ang ganito’t ganoon, ngunit ang Diyos ay wala sa kanilang mga puso, at ginagawa nila ito ayon sa kanilang mga sariling intensyon. Kahit na ang kahahantungan ng pagkilos ay angkop o hindi, o kung ito ay alinsunod sa katotohanan o hindi, sila ay nagmamatigas lamang at kumikilos ayon sa kanilang mga pansariling intensyon. Karaniwan sa wari ay Diyos ang nasa kanilang mga puso, ngunit kapag abala sila sa ibang bagay, ang Diyos ay wala sa kanilang mga puso. May ilang tao na nagsasabi: "Hindi ako napapalapit sa Diyos sa mga bagay na ginagawa ko; dati ay nahirati ako sa pagganap ng mga seremonyang relihiyoso, at sinubukan kong mapalapít sa Diyos, ngunit ito ay walang ibinunga; hindi ako mapalapit sa Kanya.” Wala ang Diyos sa puso ng ganitong uri ng tao, sarili lamang niya ang nasa kanyang puso at hindi niya maisagawa ang katotohanan sa mga bagay na kanyang ginagawa. Ang hindi paggawa ng mga bagay alinsunod sa katotohanan ay paggawa ng mga bagay ayon sa iyong sariling kalooban, at ang paggawa ng mga bagay ayon sa iyong sariling kalooban ay paglisan sa Dios; kung kaya, ang Diyos ay wala sa iyong puso. Ang mga kaisipang pantao ay karaniwang maganda at matuwid sa tingin ng mga tao at tila ang mga ito ay hindi gaanong lumalabag sa katotohanan. Sa pakiwari ng mga tao ang paggawa sa ganitong paraan ay pagsasagawa ng katotohanan, na sa palagay nila ang paggawa sa ganitong paraan ay pagpapasailalim sa Diyos. Sa totoo lang, ang mga tao ay hindi tunay na naghahanap sa Diyos at hindi nananalangin sa Diyos tungkol dito. Hindi sila nagsusumikap na gawin ito nang mabuti upang maging kasiya-siya sa kalooban ng Diyos, ni nagsusumikap na gawin ito nang napakainam ayon sa Kanyang mga hinihingi. Wala sa kanila ang ganitong totoong kalagayan, at wala sila ng ganoong pagnanais. Ito ang pinakamalaking kamalian ng mga tao sa kanilang pagkilos, dahil sa naniniwala ka sa Diyos, ngunit wala sa iyong puso ang Diyos. Paano ito hindi naging isang kasalanan? Paano ito hindi naging pandaraya sa iyong sarili? Ano ang magiging epekto ng pagpaniwala sa ganitong paraan? Nasaan ang praktikal na kabuluhan ng paniniwala sa Diyos?

Ang tinig ng Diyos | Ang Ika-apatnapung Pagbigkas

    

     Ang mga tao ay nakatuon sa bawa’t galaw Ko, na para bang ibababa Ko na ang mga kalangitan, at sila ay palaging naguguluminahan sa Aking mga ginagawa, na para bang ang Aking mga gawa ay lubos na hindi-maarok sa kanila. Sa gayon, kinukuha nila ang kanilang hudyat mula sa Akin sa lahat ng kanilang ginagawa, lubhang natatakot na magkakasala sila sa Langit at mapapatapon sa “mundo ng mga mortal.” Hindi Ko sinusubukang mahawakan ang mga tao, kundi tinututukan ng Aking gawain ang kanilang mga pagkukulang. Sa sandaling ito, sila ay napakasaya, at lumalapit upang umasa sa Akin. Kapag nagbigay Ako sa tao, minamahal Ako ng mga tao gaya ng pagmamahal nila sa kanilang sariling mga buhay, subali’t kapag humingi Ako ng mga bagay-bagay mula sa kanila, iniiwasan nila Ako. Bakit ganito? Hindi ba nila man lamang maisasagawa ang “pagiging-patas at pagkamakatwiran” ng mundo ng tao? Bakit ba Ako humihingi ng ganoon sa mga tao nang paulit-ulit? Talaga bang ang kalagayan ay wala Ako kahit ano? Tinatrato Ako ng mga tao na parang isang pulubi. Kapag humingi Ako ng mga bagay-bagay mula sa kanila, itinataas nila ang kanilang mga “tira-tira” sa harap Ko upang Aking “tamasahin,” at sinasabi pang tangi ang pag-aalaga nila sa Akin. Tinitingnan Ko ang kanilang pangit na mga mukha at mga kaibhan, at muli Akong lumilisan mula sa tao. Sa ilalim ng gayong mga kalagayan, ang mga tao ay nananatiling di-nakauunawa, at muling binabawi ang mga bagay-bagay na ipinagkait Ko sa kanila, hinihintay ang Aking pagbabalik. Nakagugol Ako ng malaking panahon, at nagbayad ng malaking halaga, alang-alang sa tao—nguni’t sa sandaling ito, sa di-alam na dahilan, ang mga konsensya ng mga tao ay nananatiling kailanma’y walang kakayahang gampanan ang kanilang orihinal na tungkulin. Bilang resulta, Aking itinatala ang kanilang nagpipilit na mga pag-aalinlangan kabilang sa “mga salita ng hiwaga,” upang magsilbing “sanggunian” para sa mga henerasyon sa hinaharap, dahil ang mga ito ay ang “mga resulta ng siyentipikong pagsasaliksik” na naibunga ng “pagpapagal na paggawa” ng mga tao; paano Kong basta na lamang aalisin ang mga iyon? Hindi ba ito ay magiging “pagbigo” sa mabubuting mga hangarin ng mga tao? Sapagka’t Ako, kung tutuusin, ay talagang may konsensya, hindi Ako nakikisangkot sa tuso at nakikipag-sabwatang mga kilos ng tao—hindi ba gayon ang Aking mga gawa? Hindi ba ito ang “pagiging-patas at pagiging-makatwiran” na sinabi ng tao? Sa gitna ng tao, nakágáwâ Ako nang walang-humpay hanggang sa kasalukuyan. Sa pagdating ng mga panahong gaya ngayon, hindi pa rin Ako kilala ng mga tao, itinuturing pa rin nila Akong tulad sa isang dayuhan, at dahil nadálá Ko sila sa isang “dulong hangganan,” lalo pang namumuhi sa Akin. Sa panahong ito, ang pag-ibig sa kanilang mga puso ay matagal nang naglaho nang walang bakas. Hindi Ako nagpapalabis, lalo nang hindi minamaliit ang tao. Maaari Kong mahalin ang tao hanggang sa kawalang-hanggan, at maaari Ko rin siyang kamuhian hanggang sa kawalang-hanggan, at ito ay hindi kailanman magbabago, pagka’t Ako ay may pagtitiyaga. Gayunman ang tao ay hindi nagtataglay ng pagtitiyagang ito, siya ay lagi nang pabagu-bago tungo sa Akin, siya ay laging nagbibigay lamang ng kaunting pansin sa Akin kapag ibinubuka Ko ang Aking bibig, at kapag itinikom Ko ang Aking bibig at hindi nagsalita ng kahit ano, siya ay kaagad na nawawala sa gitna ng mga alon ng malaking mundo. Sa gayon, pinaiikli Ko ito tungo sa isa pang kasabihan: Ang mga tao ay kulang sa pagtitiyaga, at sa gayon hindi nila kayang sundin ang Aking puso.

Pag-bigkas ng Diyos | Ang Ikatatlumpu’t-dalawang Pagbigkas

    Kapag ang mga tao ay nagtitipong kasama Ko, ang puso Ko ay puno ng kagalakan. Agad-agad, Aking ipinagkakaloob ang mga pagpapala na nasa Aking kamay sa gitna ng tao, upang ang mga tao ay makipagtipon sa Akin, at huwag maging mga kaaway na sumusuway sa Akin kundi mga kaibigan na Aking kasúndô. Sa gayon, Ako ay taos-puso rin tungo sa tao. Sa Aking gawain, ang tao ay nakikita bilang isang kasapi ng isang mataas-na-antas na samahan, kaya pinag-uukulan Ko siya ng higit na pansin, sapagka’t siya ay palaging nananatiling ang pinag-uukulan ng Aking gawain. Naitatag Ko na ang Aking kinalalagyan sa mga puso ng mga tao upang ang kanilang mga puso ay makatingin sa Akin—gayunman sila ay nananatiling ganap na mangmang tungkol sa kung bakit Ko ginagawa ito, at walang ginagawa kundi maghintay. Bagaman mayroong pagkakalagyan na naitatag Ko sa mga puso ng mga tao, hindi nila kinakailangan na manahan Ako roon. Sa halip, sila ay naghihintay para sa “Banal na Isa” sa kanilang mga puso na biglang darating. Sapagka’t ang Aking pagkakakilanlan ay masyadong mababa, hindi Ako nakakatapat sa mga hinihingi ng mga tao at sa gayon ay inaalis nila. Sapagka’t ang nais nila ay ang “Ako” na mataas at makapangyarihan—samantalang noong Ako ay dumating, hindi Ako nagpakita bilang ganito sa tao, kaya sila ay nanatiling naghahanap sa malayo, naghihintay para sa isa na nasa kanilang mga puso. Noong dumating Ako sa harap ng mga tao, tinanggihan nila Ako sa harap ng karamihan. Maaari lamang Akong tumáyô sa isang tabi, naghihintay para sa “sentensya” ng tao, nagmamasid kung ano ang magiging pasya ng mga tao na gagawin sa Akin, ang di-ganap na “produktong” ito. Hindi Ako tumitingin sa mga peklat ng mga tao, kundi sa bahagi nila na walang peklat, at mula rito Ako ay nasisiyahan. Sa mga mata ng mga tao, Ako ay isang “maliit na bituin” na bumaba mula sa kalangitan, Ako lamang ang pinakamababa sa langit, at ang Aking pagdating sa lupa ngayon ay pagsusugo ng Diyos. Bilang resulta, ang mga tao ay nakabuo ng marami pang mga pakahulugan sa mga salitang “Ako” at “Diyos,” lubhang natatakot na ihalo ang Diyos sa Akin. Sapagka’t ang Aking larawan ay hindi nagtataglay ng pagpapakita ng Diyos, ang mga tao ay naniniwalang lahat na Ako ay isang lingkod na hindi mula sa pamilya ng Diyos, at sinasabi na ito ay hindi ang larawan ng Diyos. Marahil ay may mga tao na nakakita sa Diyos—nguni’t dahil sa kawalan Ko ng pananaw sa lupa, ang Diyos ay hindi kailanman “nagpakita” sa Akin. Marahil napakaliit ng Aking “pananampalataya,” kaya’t nakikita Ako ng mga tao na mababa. Naguguni-guni ng mga tao na kung ang isa ay tunay na Diyos, tiyak na siya ay magiging bihasa sa wika ng tao, sapagka’t ang Diyos ang Manlilikha. Nguni’t ang mga katunayan ay eksaktong ang kasalungat: Hindi lamang Ako di-bihasa sa wika ng tao, kundi may mga pagkakataon na hindi Ko man lamang “maipagkaloob” ang kanyang mga “kakulangan.” Bilang resulta, nakakadama Ako ng kaunting “pagkabagabag,” sapagka’t hindi Ako kumikilos ayon sa “hinihingi” ng tao, kundi naghahanda lamang ng mga materyales at gumagawa ayon sa kanilang “kakulangan.” Hindi Ako humihingi ng malaki sa tao, gayunman ay kabaligtaran ang paniniwala ng mga tao. Sa gayon, ang kanilang “kapakumbabaan” ay nabunyag sa bawa’t galaw nila. Sila ay laging may pananagutan na lumakad sa unahan Ko pinangungunahan Ako sa daan, lubhang natatakot na Ako ay maliligaw, nahihintakutan na Ako ay gagala tungo sa matandang mga kagubatan sa kaloob-looban ng mga kabundukan. Bunga nito, lagi Akong napapangunahan ng mga tao pasulong, takót na takót na Ako ay lalakad tungo sa madilim na bilangguan. Mayroon Akong tila “kasiya-siyang impresyon” hinggil sa pananampalataya ng mga tao, sapagka’t nagpakahirap sila para sa Akin nang hindi nag-iisip para sa pagkain o pagtulog, hanggang sa punto na ang kanilang mga paggawa para sa Akin ay nagsanhi sa kanila na hindi matulog araw at gabi at namútî na ang buhok—na sapat upang ipakita na “nalampasan” ng kanilang pananampalataya ang mga sansinukob, at “nahigitan” ang mga apostol at mga propeta sa buong mga kapanahunan.

Pag-bigkas ng Diyos | Ang Ikatatlumpung Pagbigkas

     Sa gitna ng tao, minsan Kong binuod ang pagkamasuwayin at kahinaan ng tao, at sa gayon ay Aking naunawaan ang kahinaan ng tao at nasanay na sa kanyang pagkamasuwayin. Bago ang pagdating sa gitna ng tao, matagal na Akong nakarating sa pagkaunawa sa mga kagalakan at mga kalungkutan sa gitna ng tao—at dahil dito, kaya Kong gawin yaong hindi kaya ng tao, at sabihin yaong hindi kaya ng tao, at ginagawa Ko ang gayon nang napakadali. Hindi ba ito ang pagkakaiba sa pag-itan Ko at ng tao? At hindi ba ito isang malinaw na pagkakaiba? Maaari kaya na ang Aking gawain ay kayang maabot ng mga taong may laman at dugo? Maaari kaya na Ako ay nasa kaparehong uri ng mga nilalang? Inihanay Ako ng mga tao sa isang katulad na uri—at hindi ba’t ito ay dahil sa hindi nila Ako kilala? Bakit, sa halip ng pag-angat sa itaas sa gitna ng tao, dapat Ko bang ipakumbaba ang Aking Sarili? Bakit ba patuloy na itinatakwil Ako ng sangkatauhan, bakit hindi kaya ng sangkatauhan ang paghahayag ng Aking pangalan? May matinding kalungkutan sa Aking puso, nguni’t paano malalaman ng mga tao? Paano nila makikita? Ang hindi pagtrato doon sa may kinalaman sa Akin bilang may sukdulang kahalagahan sa kanilang mga buhay ay nang-iiwan sa mga tao na tulalâ at litó, na para bang kaiinom lamang nila ng pildoras-na-pampatulog; kapag tumatawag Ako sa kanila, nagpapatuloy lamang sila sa pangangarap, kaya’t walang sinuman ang kailanma’y nagkamalay sa Aking mga gawa. Ngayon, karamihan sa mga tao ay tulóg na tulóg pa rin. Saka lamang kapag tumutunog ang pangkahariang awitin sila nagmumulat ng kanilang inaantok na mga mata at nakararamdam ng bahagyang kalungkutan sa kanilang mga puso. Kapag humampas ang Aking pamalo sa gitna ng sangkatauhan, sila rin lamang^[a] ay nagbibigay ng bahagyang pansin, na para bang ang kanilang kapalaran ay kasing-walang-kabuluhan ng buhangin sa dagat. Bagaman karamihan sa kanila ay may kaunting kamalayan, hindi pa rin nila nalalaman kung gaano kalayo ang narating ng Aking mga hakbang—sapagka’t hindi nila sinusubukang maunawaan ang Aking puso, kaya’t hindi kailanman nakayang palayain ang kanilang mga sarili mula sa pagkakagapos ni Satanas. Ako ay gumagalaw sa ibabaw ng lahat ng mga bagay, at nabubuhay sa gitna ng lahat ng mga bagay, at kasabay nito, nasa gitnang tanghalan Ako sa mga puso ng lahat ng mga tao. Sa kadahilanang ito, iba ang tingin sa Akin ng mga tao, naniniwalang Ako ay higit-sa-karaniwan, o kaya ay na Ako ay hindi-maarok—at bilang resulta, ang tiwala nila sa Akin ay nagiging matibay bawa’t araw. Minsan ay humilig Ako sa ikatlong langit, minamasdan ang lahat ng mga tao at mga bagay sa sansinukob. Kapag Ako ay natutulog, ang mga tao ay natatahimik, labis na nangangatakot na magagambala ang Aking pamamahinga. Kapag Ako ay gumising, agad silang sumisigla, na para bang ginagawa nila ang gawain ng hayagang pagdadala sa Akin ng kagalakan. Hindi ba’t ito ang pakikitungo sa Akin ng mga tao sa lupa? Sino sa gitna ng mga tao sa ngayon ang nakakakita sa Akin sa langit at sa lupa bilang iisa? Sinong hindi nagpipitaganan sa Akin sa langit? At sino ang hindi nangmamaliit sa Akin sa lupa? Bakit lagi Akong pinaghihiwalay ng mga tao? Bakit ang tao ay laging may dalawang magkaibang pakikitungo sa Akin? Hindi ba ang nagkatawang-taong Diyos sa lupa ang Diyos na nag-uutos sa lahat sa langit? Hindi ba ang Ako sa langit ay narito ngayon sa lupa? Bakit nakikita Ako ng mga tao nguni’t hindi Ako nakikilala? Bakit mayroong gayong kalaking distansya sa pag-itan ng langit at lupa? Ang mga bagay na ito ba ay hindi karapat-dapat na suriin nang malalim ng tao? 

Tagalog Christian Movie 2018 | Red Re-Education sa Bahay (Trailer)

Tagalog Christian Movie 2018 | Red Re-Education sa Bahay (Trailer)

     

     Si Zheng Yi ay isang Kristiyano. Nang marinig niya ang tungkol sa malupit na pang-uusig ng pamahalaang CCP sa Kidlat ng Silanganan at ang pag-aresto sa mga Kristiyano noong nagtatrabaho siya sa Estados Unidos, nag-isip-isip siya, "Ang CCP ay isang partidong ateista, isang makademonyong rehimen na pinakamatinding kalaban ng Diyos. Sa kabila ng sumisiklab na pang-uusig at panunupil ng CCP, lalo pa ring naging maunlad ang Kidlat ng Silanganan. Malamang ay ito ang tunay na daan." Kaya sinuri niya ang Kidlat ng Silanganan sa website ng Iglesia ng Makapangyarihang Diyos. Natuklasan niya na ang salita ng Makapangyarihang Diyos ay ang katotohanan at tinig ng Diyos. Naipasiya niya na ang Makapangyarihang Diyos ang pagbabalik ng Panginoong Jesus. Kaya agad niyang tinanggap ang gawain ng Makapangyarihang Diyos sa mga huling araw. Makalipas ang apat na taon, bumalik si Zheng Yi sa China at ipinasa ang gawain ng Makapangyarihang Diyos sa mga huling araw sa kanyang kapatid na si Zheng Rui, isang mamamahayag ng balita.

Salita ng Diyos｜Ang Diyos Mismo, ang Natatangi IX

Ang Diyos ang pinagmumulan ng buhay para sa lahat ng mga bagay (III)

Sa loob ng panahong ito, napag-usapan natin ang tungkol sa maraming bagay na may kinalaman sa pagkilala sa Diyos at kailan lang ay napag-usapan natin ang tungkol sa isang bagay na napakahalaga sa paksang ito: Ang Diyos ang pinagmumulan ng buhay para sa lahat ng mga bagay. Noong huli napag-usapan natin ang tungkol sa ilang aspeto ng kapaligiran para sa kaligtasan na nilikha ng Diyos para sa sangkatauhan, gayundin ang paghahanda ng Diyos ng lahat ng uri ng panustos na kailangan ng mga tao sa kanilang mga buhay. Sa katunayan, ang ginagawa ng Diyos ay hindi lamang ang maghanda ng isang kapaligiran para sa kaligtasan ng mga tao at hindi lamang upang ihanda ang kanilang pang-araw-araw na panustos, ngunit upang mabuo ang iba’t ibang mga aspeto ng napakaraming misteryoso at kinakailangang gawain para sa kaligtasan ng sangkatauhan at para sa buhay ng mga tao. Ang lahat ng ito ay mga pagkilos ng Diyos. Ang mga pagkilos na ito ng Diyos ay hindi lamang limitado para sa Kanyang paghahanda ng isang kapaligiran para sa kaligtasan ng mga tao at sa kanilang pang-araw-araw na panustos—mayroon silang mas malawak na saklaw kaysa riyan. Bukod sa dalawang uri ng gawaing ito, naghahanda rin Siya ng maraming kapaligiran at kundisyon para sa kaligtasan na mahalaga para sa mga buhay ng tao. Ito ay isa pang paksa na ating tatalakayin sa araw na ito, na may kinalaman din sa mga pagkilos ng Diyos. Kung hindi, ang pag-usapan ito ngayon dito ay magiging walang kabuluhan. Kung gusto ng mga tao na makilala ang Diyos ngunit kung mayroon lamang silang isang literal at dogmatikong pagkaunawa ukol sa “Diyos,” ukol sa salitang iyon, o ukol sa lahat ng aspeto ng kung anong mayroon at kung ano ang Diyos, iyon ay hindi tunay na pagkaunawa. Kaya ano ang landas sa pagkilala sa Diyos? Ito ang pagkilala sa Kanya, pagkilala sa bawat aspeto Niya sa pamamagitan ng Kanyang mga pagkilos. Kaya, kailangan magkaroon tayo sa susunod ng pagsasamahan tungkol sa mga pagkilos ng Diyos nang Kanyang nilikha ang lahat ng mga bagay.

    Mula pa noong likhain sila ng Diyos, ang lahat ng mga bagay ay kumikilos alinsunod sa mga batas na itinakda ng Diyos at nagpapatuloy na umunlad nang maayos. Sa ilalim ng Kanyang pagmamasid, sa ilalim ng Kanyang pamamahala, ang lahat ng mga bagay ay maayos na umuunlad kaagapay ng kaligtasan ng mga tao. Walang anumang bagay ang makababago sa mga kautusang ito, at walang anumang bagay ang makasisira sa mga kautusang ito. Nang dahil sa pamamahala ng Diyos kaya maaaring magparami ang lahat ng nilalang, at dahil sa Kanyang tuntunin at pamamahala kaya ang lahat ng nilalang ay makakaligtas. Ito ay upang sabihin na sa ilalim ng pamamahala ng Diyos, ang lahat ng mga nilalang ay nagsisiiral, umuunlad, nawawala, at muling magkakatawang-tao sa maayos na paraan. Kapag dumarating ang tagsibol, dinadala ng pag-ambon ng ulan ang damdaming iyon ng tagsibol at binabasa-basa ang lupa. Ang lupa ay nagsisimulang malusaw, ang damo ay tumutubo at umuusbong sa lupa at ang mga puno ay unti-unting nagiging luntian. Ang lahat ng buhay na bagay na ito ay nagdadala ng sariwang kalakasan sa lupa. Ito ang tanawin ng lahat ng nilalang na nagsisiiral at nagsisiunlad. Ang lahat ng uri ng hayop ay lumalabas din sa kanilang mga lungga upang damhin ang init ng tagsibol at simulan ang isang bagong taon. Ang lahat ng mga nilalang ay nagbibilad sa tag-araw at ikinagagalak ang init na dulot ng panahon. Ang mga ito ay mabilis na lumalaki; ang mga puno, ang damo, at ang lahat ng uri ng halaman ay mabilis na lumalago, saka sila namumukadkad at namumunga. Ang lahat ng nilalang ay masyadong abala sa panahon ng tag-araw, pati na ang mga tao. Sa taglagas, nagdadala ang mga ulan ng lamig ng taglagas, at ang lahat ng uri ng buhay na mga bagay ay nagsisimulang maranasan ang panahon ng pag-ani. Ang lahat ng nilalang ay nagbubunga, at nagsisimula na rin ang mga tao na anihin ang lahat ng uri ng bagay dahil sa paggawa sa taglagas ng mga nilalang na ito, nang upang maghanda ng pagkain para sa taglamig. Sa taglamig ang lahat ng nilalang ay unti-unting nagsisimulang magpahinga sa kalamigan, upang pumayapa, at ang mga tao ay nagpapahinga din sa panahong ito. Ang mga pagbabagong ito mula sa tagsibol papuntang tag-araw hanggang sa taglagas at hanggang sa taglamig—ang mga pagbabagong ito ay nagaganap lahat alinsunod sa mga kautusan na itinatag ng Diyos. Pinangungunahan Niya ang lahat ng nilalang at tao gamit ang mga kautusang ito at nakapagtatag para sa tao ng isang mayaman at makulay na paraan ng pamumuhay, naghahanda ng isang kapaligiran para sa kaligtasan na mayroong ibat ibang temperatura at ibat ibang panahon. Sa ilalim ng maayos na mga kapaligirang ito para sa kaligtasan, ang mga tao ay maaari ding makaligtas at makapagparami sa maayos na paraan. Hindi maaaring baguhin ng mga tao ang mga kautusang ito at walang sinuman at anuman ang makasisira sa mga ito. Anumang malaking mga pagbabago ang maganap sa mundo, ang mga kautusang ito ay patuloy na iiral at sila ay umiiral dahil ang Diyos ay umiiral. Ito ay dahil sa tuntunin ng Diyos at sa Kanyang pamamahala. Sa ganitong uri ng maayos, mas malaking kapaligiran, ang buhay ng mga tao ay makapagpapatuloy sa loob ng mga kautusan at mga patakarang ito. Nilinang ng mga kautusang ito ang sali’t salinlahi ng mga tao at sali’t salinlahi ng mga tao ang nakaligtas sa loob ng mga kautusang ito. Tinatamasa ng mga tao ang mga nilalang at itong maayos na kapaligiran para sa kaligtasan na nilikha ng Diyos para sa sali’t salinlahi ng mga tao. Kahit na nararamdaman ng mga tao na ang ganitong uri ng mga kautusan ay katutubo, kahit na lubos ang kanilang paghamak sa mga ito, at kahit na hindi nila nararamdaman na ang Diyos ang nagtutugma sa mga kautusang ito, na pinamamahalaan ng Diyos ang mga kautusang ito, kahit ano pa man, ang Diyos ay palaging sangkot sa hindi nagbabagong gawain na ito. Ang Kanyang layunin sa hindi nagbabagong gawain na ito ay para sa kaligtasan ng sangkatauhan, at nang upang makapagpatuloy ang mga tao.

    1. Ang Diyos ay Nagtatakda ng mga Hangganan para sa Lahat ng mga bagay Upang Alagaan ang Kabuuan ng Sangkatauhan

     Tatalakayin ko sa araw na ito ang paksa kung papaanong ang ganitong uri ng mga kautusan na dinadala ng Diyos sa sangkatauhan at ang lahat ng nilalang ay nangangalaga sa sangkatauhan. Kaya ano ang paksang ito? Ito ay kung paanong ang ganitong mga uri ng kautusan na dinala ng Diyos sa lahat ng nilalang ay mangalaga sa tao. Ito ay napakalaking paksa, kaya maaari natin itong hati-hatiin sa ilang bahagi at talakayin nating isa-isa upang mailarawan sila sa inyo nang malinaw. Sa ganitong paraan ito ay madali ninyong makukuha at unti-unti ninyo itong maiintindihan.

    Una, nang nilikha ng Diyos ang lahat ng mga bagay, gumuhit Siya ng mga hangganan para sa mga bundok, mga kapatagan, mga disyerto, mga burol, mga ilog, at mga lawa. Sa lupa ay may mga bundok, mga kapatagan, mga disyerto, mga burol, gayundin ang iba’t ibang anyo ng tubig—ano ang lahat ng ito? Hindi ba sila iba’t-ibang kalupaan? Ang Diyos ay gumuhit ng mga hangganan sa pagitan ng lahat ng iba’t ibang kalupaan na ito. Kapag sinasabi nating gumuguhit ng mga hangganan, ano ang ibig sabihin noon? Nangangahulugan ito na ang mga bundok ay may mga paglalarawan, ang mga kapatagan ay may mga sarili at kani-kanyang mga paglalarawan, ang mga disyerto ay may tiyak na saklaw, at ang mga burol ay may isang tiyak na dako. Mayroon ding tiyak na dami ng mga anyo ng tubig gaya ng mga ilog at mga lawa. Iyon ay, nang nilikha ng Diyos ang lahat ng mga bagay hinati-hati Niya ang lahat nang buong linaw. Itinakda na ng Diyos kung ilang kilometro ang paikot na sukat ng isang bundok, kung ano ang saklaw nito. Itinakda na din Niya kung ilang kilometro ang paikot na sukat ng isang kapatagan at kung ano ang saklaw nito. Sa paglikha ng lahat ng mga bagay itinakda din Niya ang saklaw ng disyerto gayundin ang saklaw ng mga burol at ang kanilang mga bahagi, at ano ang kanilang magiging batayang hangganan—itinakda din Niya ang lahat ng ito. Itinakda Niya ang saklaw ng mga ilog at mga lawa nang nililikha Niya ang mga ito—lahat sila ay may mga hangganan. Kaya ano ang ibig sabihin kapag sinabi nating “mga hangganan”? Napag-usapan pa lang natin kung paanong ang pamamahala ng Diyos sa lahat ng nilalang ay pagtatatag ng mga kautusan para sa lahat ng nilalang. Halimbawa, ang saklaw at ang mga hangganan ng mga bundok ay hindi lalawig o mababawasan dahil sa pag-ikot ng mundo o sa paglipas ng panahon. Ito ay itinakda: Itong “itinakda” na ito ay patakaran ng Diyos. Tungkol naman sa mga dako ng mga kapatagan, kung ano ang kanilang saklaw, kung ano ang kanilang batayang hangganan, ito ay itinatag na ng Diyos. Mayroon silang isang hangganan, at ang isang umbok ay hindi basta-basta na lang lilitaw sa gitna ng isang kapatagan. Ang isang kapatagan ay hindi lamang karaka-raka magiging bundok—ito ay hindi mangyayari. Ang mga kautusan at mga hangganan na katatalakay pa lamang natin ay tumutukoy dito. Tungkol naman sa disyerto, hindi natin babanggitin ang mga tungkuling ginagampanan ng disyerto o alinmang ibang kalupaan o pangheograpiyang lokasyon dito, ang mga hangganan lamang nito. Sa ilalim ng patakaran ng Diyos ang saklaw ng disyerto ay hindi rin lalawig. Ito ay dahil sa ibinigay na ng Diyos ang Kanyang kautusan dito, ang saklaw nito. Kung gaano kalaki ang sukat nito at kung ano ang papel nito, kung ano ang batayang hangganan nito, at kung saan ito matatagpuan—ito ay itinakda na ng Diyos. Ito ay hindi lalampas sa saklaw nito, lilipat ito ng posisyon, at hindi basta na lang lalawak ang sukat nito. Bagaman ang mga pagdaloy ng mga tubig gaya ng mga ilog at mga lawa ay nasa ayos ng lahat at nagpapatuloy, hindi lumabas ang mga ito kailanman sa saklaw nito o lumabas lampas sa mga hangganan nito. Lahat ng ito ay dumadaloy sa isang direksyon at sa maayos na paraan, dumadaloy sa direksyon na dapat nilang daluyan. Kaya sa ilalim ng mga kautusan ng patakaran ng Diyos, walang ilog o lawa ang basta na lang matutuyo, o basta na lang magbabago ng direksyon o ang dami ng pagdaloy nito sanhi ng pag-ikot ng mundo o sa paglipas ng panahon. Ang lahat ng ito ay nakapaloob sa mahigpit na paghawak ng Diyos, nakapaloob sa Kanyang patakaran. Iyon ay upang sabihin na, lahat ng nilalang na nilikha ng Diyos sa gitna ng sangkatauhan ay may itinakdang mga lugar, mga sukat, at mga saklaw. Iyon ay, nang nilikha ng Diyos ang lahat ng nilalang, ang kanilang mga hangganan ay naitatag na at ang mga ito ay hindi basta na lang maiiba, magbabago, o mapapalitan. Ano ang ibig sabihin ng “basta na lang”? Nangangahulugan ito na hindi sila basta na lang lilipat, lalawig, o magbabago ng kanilang likas na anyo dahil sa panahon, temperatura, o sa bilis ng pag-ikot ng mundo. Halimbawa, ang isang bundok ay may tiyak na taas, ang pundasyon nito ay may tiyak na sukat, mayroon itong tiyak na kataasan, at mayroon itong tiyak na dami ng mga halaman. Ang lahat ng ito ay pinanukala at tinantiya ng Diyos at ang taas nito o ang sukat ay hindi basta na lang mababago. Tungkol naman sa mga kapatagan, ang karamihan ng mga tao ay naninirahan sa mga kapatagan, at walang mga pagpapalit sa klima ang makaaapekto ng kanilang mga sukat o ang kahalagahan ng kanilang pag-iral. Kahit pa ang nakapaloob sa iba’t ibang kalupaan na ito o ang mga pangheograpiyang kapaligiran na nilikha ng Diyos ay hindi basta na lang mababago. Halimbawa, kung ano ang mga bahagi ng disyerto, kung ano ang nakadepositong mga mineral sa ilalim ng lupa, kung gaaano karaming buhangin ang mayroon ito at ang kulay ng buhangin, ang kapal nito—ang mga ito ay hindi basta na lang mababago. Bakit ba hindi sila basta na lang mababago? Ito ay dahil sa tuntunin ng Diyos at sa Kanyang pamamahala. Nakapaloob sa iba’t ibang kalupaan na ito at pangheograpiyang kapaligiran na nilikha ng Diyos, pinamamahalaan Niya ang lahat ng mga bagay sa planado at maayos na paraan. Kaya lahat ng pangheograpiyang kapaligirang ito ay nananatiling umiiiral ng ilang libong taon, ng libu-libong taon pagkatapos malikha ito ng Diyos. Ginagampanan pa rin nito ang bawat mga papel nito. Bagamat may tiyak na mga panahon na pumuputok ang mga bulkan, may mga tiyak na panahon na nangyayari ang paglindol, at mayroong mga malakihang pagpapalit ng lupa, tiyak na hindi hahayaan ng Diyos ang anumang uri ng kalupaan na mawala ang likas na kaukulan nito. Ito ay dahil lamang sa pamamahala ng Diyos, Ang Kanyang pamamahala sa at mahigpit na paghawak sa mga kautusang ito, na ang lahat ng ito—lahat ng ito na tinatamasa ng sangkatauhan at nakikita ng sangkatauhan—makaliligtas sa lupa sa maayos na paraan. Kaya bakit pinamamahalaan ng Diyos ang lahat ng iba’t ibang kalupaan na ito na umiiral sa lupa sa ganitong paraan? Ang layunin ay nang upang ang mga buhay na mga bagay na nakaligtas sa iba’t ibang pangheograpiyang kapaligiran ay magkaroon lahat ng matatag na kapaligiran, at upang makapagpatuloy silang mabuhay at makapagparami sa gayong matatag na kapaligiran. Ang lahat ng nilalang na ito—yaong mga nagsisikilos at yaong mga hindi nagsisikilos, yaong mga humihinga sa pamamagitan ng kanilang mga butas ng ilong at yaong hindi—makabubuo ng isang natatanging kapaligiran para sa kaligtasan ng sangkatauhan. Ang ganitong uri ng kapaligiran lamang ang makapag-aalaga ng sali’t salinlahi ng mga tao, at sa ganitong uri lamang ng kapaligiran ang makapagtutulot sa mga tao na patuloy na payapang makaligtas, mula sa isang salinlahi hanggang sa isa pang salinlahi.

    Ano ang inyong nakita sa katatalakay ko lang? Na ang mga kautusan ng Diyos sa Kanyang dominyon sa lahat ng mga bagay ay totoong mahalaga—napakahalaga! Ano ang kinakailangan para sa lahat ng nilalang na nabubuhay sa loob ng mga kautusang ito? Ito ay dahil sa pamamahala ng Diyos. Nang dahil sa Kanyang pamamahala kaya natutupad ng lahat ng nilalang ang kanilang sariling mga tungkulin sa loob ng Kanyang pamamahala. Halimbawa, pinagangalagaan ng mga bundok ang mga kagubatan, ang mga kagubatan naman bilang ganti ay pinapanatili at pinoprotektahan ang iba’t ibang ibon at hayop na naninirahan sa loob nila. Ang mga kapatagan ay isang entablado na inihanda para sa mga tao upang tamnan ng mga halaman gayundin para sa iba’t ibang ibon at hayop. Pinahihintulutan nila ang karamihan sa sangkatauhan na manirahan sa patag na lupa at magkaloob ng kaginhawaan sa buhay ng mga tao. At nabibilang din ang mga damuhan sa mga kapatagan—malalaking mga sukat ng damuhan. Ang mga damuhan ay ang halamanan ng mundo. Pinapanatili ng mga ito ang lupa at inaalagaan ang mga baka, mga kambing at mga kabayo na naninirahan sa mga damuhan. Tinutupad din ng disyerto ang kanyang tungkulin. Ito ay hindi lugar para tirhan ng mga tao; ang papel nito ay gawing mas tuyo ang mahalumigmig na mga klima. Ang mga pag-agos ng mga ilog at mga lawa ay angkop para sa tubig na maiinom ng mga tao at para sa pangangailangan sa tubig ng lahat ng nilalang. Saan man sila dumaloy, ang mga tao ay may tubig na maiinom. Ito ang mga hangganan na iginuhit ng Diyos para sa iba’t ibang kalupaan. Dahil sa mga hangganang ito na iginuhit ng Diyos, ang iba’t ibang kalupaan ay nakagawa ng sari-saring kapaligiran para sa kaligtasan, at ang mga kapaligiran na ito para sa kaligtasan ay naging angkop para sa iba’t ibang uri ng ibon at hayop at nakapagdala din ng isang puwang para sa kaligtasan. Mula sa mga hangganang ito ang mga kapaligiran para sa kaligtasan ng iba’t ibang buhay na bagay ay umunlad. Ito lamang ang ating susunod na tatalakayin.

    Ikalawa, anong uri ng kapaligiran ang nasa loob ng tinitirhan ng mga ibon at mga hayop at mga insekto? Maliban sa pagtatatag ng mga hangganan para sa iba’t ibang pangheograpiyang kapaligiran, gumuhit din ang Diyos ng mga hangganan para sa iba’t ibang ibon at hayop, isda, mga insekto, at lahat ng mga halaman. Nagtatag din Siya ng mga kautusan. Dahil sa pagkakaiba sa pagitan ng iba’t bang pangheograpiyang kapaligiran at dahil sa pag-iral ng iba’t ibang pangheograpiyang kapaligiran, ang mga iba’t ibang uri ng ibon at hayop, isda, insekto, at halaman ay may iba’t-ibang mga kapaligiran para sa kaligtasan. Ang mga ibon at ang mga hayop at ang mga insekto ay namumuhay kasama ng iba’t ibang halaman, ang isda ay naninirahan sa tubig, at ang mga halaman ay tumutubo sa lupa. Ano ang kabilang sa lupa? Iba’t ibang sukat kagaya ng mga bundok, mga kapatagan, at mga burol. Kaya, ang mga ibon at ang mga hayop ay may tiyak na mga tahanan at hindi magsisigala kung saan-saan. Ang kanilang mga tahanan ay ang mga kagubatan at ang mga bundok. Kung, isang araw, ang kanilang mga tahanan ay masira, ang kaayusang ito ay mauuwi sa malaking kaguluhan. Kapag ang kaayusang iyon ay nauwi sa malaking kaguluhan, ano ang kahihinatnan? Sino ang mga unang-unang masasaktan? (Sangkatauhan.) Ang sangkatauhan! Sa loob ng mga kautusang ito at mga hangganan na itinatag ng Diyos, nakakita na ba kayo ng anumang kakaibang mga pangyayari? Halimbawa, ang mga elepante ay basta na lang gagala sa palibot ng disyerto. Nakakita na ba kayo ng ganoon? Kung magkagayon, ito ay magiging isang sobrang kakatwang pangyayari. Ito ay dahil sa ang kapaligiran na tinitirhan ng mga elepante ay ang kagubatan, at ang kagubatan ay ang kapaligiran para sa nabubuhay, para sa kaligtasan na inihanda sa kanila ng Diyos. Ito ay may sariling kapaligiran para sa kaligtasan at sarili nitong permanenteng tahanan, kaya bakit ito magpupunta kung saan-saan? Nakakita na ba ang sinuman ng mga leon at mga tigre na gumagala sa palibot ng karagatan? Ang tahanan ng mga leon at mga tigre ay ang kagubatan at ang mga kabundukan. Nakakita na ba ang sinuman ng mga balyena at mga pating na mula sa karagatan na nagpapalipas ng oras sa disyerto? Ang mga balyena at mga pating ay tumatahan sa karagatan at hindi posible sa kanila na manirahan sa lupa. Sa kapaligiran na tinitirahan ng mga tao, may mga tao ba na namumuhay kasama ng mga kayumangging oso? May mga tao ba na palaging pinalilibutan ng mga paboreal at iba pang mga ibon, sa loob at labas ng kanilang mga tahanan? Nakakita na ba ang sinuman ng baka at tupa sa kagubatan? Nakakita na ba ang sinuman ng mga agila o mga ligaw na gansa na nakikipaglaro sa mga unggoy? Kung gayon, ang mga ito ay magiging mga kakaibang pangyayari. Ito ang dahilan kung bakit nagsasalita ako tungkol sa mga bagay na ito na kakaibang pangyayari sa inyong mga paningin. Ito ay upang inyong maintindihan na ang lahat ng nilalang na nilikha ng Diyos—sila man ay nakapirmi sa isang lugar o may hininga at nakalalakad—lahat sila ay may mga kautusan para sa kaligtasan. Bago pa man nilikha ng Diyos ang mga buhay na mga bagay na ito nakapaghanda na Siya para sa kanila ng sarili nilang mga tahanan, sarili nilang kapaligiran para sa kaligtasan. Ang mga buhay na mga bagay na ito ay may sariling nakapirming mga kapaligiran para mabuhay, sarili nilang pagkain, sarili nilang permanenteng mga tahanan, sarili nilang permanenteng mga lugar na angkop para sa kanilang ikabubuhay, mga lugar na may mga temperatura na angkop para sa kanilang kaligtasan. Sa gayong paraan hindi na sila gagala kung saan o pahinain ang ikabubuhay ng sangkatauhan o makaapekto sa kanilang mga buhay. Sa ganito pinamamahalaan ng Diyos ang lahat ng nilalang. Ito ay upang ipagkaloob sa sangkatauhan ang pinakamabuti na kapaligiran para sa kaligtasan. Ang buhay na mga bagay sa loob ng bawat isa ay mayroong pagkaing panustos-buhay sa loob ng kanilang sariling mga kapaligiran para sa kaligtasan. Sa pamamagitan ng pagkaing iyon, sila ay nakapirmi sa loob ng kanilang katutubong kapaligiran para sa kaligtasan; sila ay nakapirmi sa kapaligiran na iyon. Sa gayong uri ng kapaligiran, sila ay nakaliligtas pa rin, nakapagpaparami, at nakapagpapatuloy alinsunod sa mga kautusan na itinatag ng Diyos para sa kanila. Nang dahil sa ganitong uri ng mga kautusan, dahil sa pagtatalaga ng Diyos, ang lahat ng mga nilalang ay nakikipag-ugnayan na may pagkakasundo sa sangkatauhan, at ang sangkatauhan at ang lahat ng nilalang ay nagtutulungan.

    Nilikha ng Diyos ang lahat ng mga nilalang at nagtatag ng mga hangganan para sa kanila, at sa gitna nila ay inalagaan ang lahat ng buhay na bagay. Kung paanong pinangangalagaan ng lahat ng nilalang ang lahat ng mga bagay, Siya ay naghanda din ng iba’t ibang pamamaraan para mabuhay para sa mga tao, kaya nakikita mo na hindi lang isa ang paraan ng mga tao para mabuhay. Hindi lamang isang uri ng kapaligiran ang mayroon sila para sa kaligtasan. Napag-usapan natin noong una ang tungkol sa paghahanda ng Diyos ng iba’t ibang uri ng pinagkukunan ng pagkain at tubig para sa mga tao, na isang bagay na napakahalaga para tulutan ang buhay sa laman ng sangkatauhan na makapagpatuloy. Gayunman, sa gitna ng sangkatauhang ito, hindi lahat ng tao ay nabubuhay lamang dahil sa mga butil. Ang mga tao ay may iba’t ibang pamamaraan para mabuhay dala ng mga pagkakaiba sa mga pangheograpiyang kapaligiran at mga kalupaan. Ang mga pamamaraang ito para mabuhay ay inihandang lahat ng Diyos. Kaya hindi lahat ng tao ay pangunahing nakatuon sa pagsasaka. Iyon ay, hindi lahat ng mga tao ay nakukuha ang kanilang pagkain sa pamamagitan ng pagtatanim ng mga halaman. Ito ang ikatlong punto na ating pag-uusapan: Ang mga hangganan ay lumago mula sa iba’t ibang paraan ng pamumuhay ng sangkatauhan. Kaya ano ang iba pang mga uri ng paraan ng pamumuhay mayroon ang mga tao? Ano ang iba pang magkakaibang uri ng mga pinagkukunan ng pagkain mayroon ang mga tao? May ilang pangunahing uri:

    Ang una ay ang paraan ng pamumuhay sa pamamagitan ng pangangaso. Nalalaman ito ng lahat. Mayroon ba sa inyo ang nangangaso para sa inyong ikabubuhay? Lahat kayo ay mga makabagong tao—hindi ninyo alam kung paano mangaso, paano magbitbit ng baril. Ang mga pinagkukunan ninyo ng pagkain ay galing sa lupa. Ano ang kinakain ng mga taong nabubuhay sa pangangaso? (Hinuhuling hayop.) Kinakain nila ang mga ibon at mga hayop mula sa kagubatan. Ang “Hinuhuling hayop” ay isang makabagong salita. Hindi ito itinuturing na hinuhuling hayop ng mga mangangaso; itinuturing nila itong pagkain, bilang kanilang pang-araw-araw na panustos. Halimbawa, magiging masaya na sila 'pag nakakuha sila ng usa. “Magaling, ang usang ito ay sapat ng pagkain para sa pamilya para sa ilang araw.” Nang makuha nila ang usang ito para lamang itong isang magsasaka na kumukuha ng mga pananim mula sa lupa. Ang isang magsasaka ay kumukuha ng mga pananim mula sa lupa, at kapag nakikita niya ang kanyang mga pananim siya ay masaya at panatag ang loob. “Sa ngayon ay mayroong makakain; hindi natin kailangang matakot na magugutom.” Ang pamilya ay hindi magugutom dahil may mga pananim na makakain. Ang kanyang puso ay panatag at siya ay nakararamdam ng kasiyahan. At ang isang mangangaso ay nakararamdam din ng kapayapaan at nasisiyahan kapag tumitingin siya sa kanyang nahuli sapagkat hindi na niya kailangan pang mangamba tungkol sa pagkain. Mayroon makakain para sa susunod na pagkain, hindi na kailangang magutom. Ito ay yaong nangangaso para mabuhay. Anong uri ng mga kapaligiran ang karaniwang tinitirhan ng mga taong nabubuhay lamang sa pangangaso? Sila ay naninirahan sa mga kagubatan sa bundok. Karamihan sa kanila ay hindi nagsasaka o nagtatanim ng mga halaman; sila ay naninirahan sa mga kagubatan sa bundok. Mayroon bang masasakang lupa sa mga kagubatan sa bundok? Hindi madaling makahanap ng masasakang lupa, kaya sila ay nabubuhay sa pamamagitan ng iba’t ibang buhay na bagay, ng iba’t ibang masisila. Ito ang unang uri ng pamumuhay na naiiba sa mga karaniwang tao.

    Ang ikalawang uri ay isang pamumuhay sa pamamagitan ng paghahayupan. Yaong mga nagkakawan para mabuhay ay hindi nagsasaka, kaya ano ang kanilang ginagawa? Magpastol lamang? Kung ang sinuman dito ay katutubong Monggolyan, maaari kayong magsalita nang konti tungkol sa inyong uri ng pamumuhay bilang nomad. (Kadalasan, nagpapastol kami ng baka at tupa para mabuhay, walang pagsasaka, at sa taglamig kinakatay namin at kinakain ang aming mga baka. Ang aming pangunahing pagkain ay gawa sa karne ng baka at karne ng tupa, umiinom kami ng gatas na tsaa, kumakain ng sinangag na bigas, at napakakaunting mga gulay. Ngayon ang lahat ng uri ng transportasyon ay madali at mayroon kami ng lahat ng uri ng gulay at butil. Ang mga taga-Mongolia ay umiinom ng gatas na tsaa, at ang mga taga-Tibet ay umiinom ng mantikilyang tsaa. Bagamat ang mga pastol ay abala sa apat na kapanahunan, kumakain sila nang mabuti. Hindi sila nawawalan ng gatas, mga produkto mula sa gatas, o karne. Dati silang nakatira sa mga kubol ngunit ngayon silang lahat ay nakapagpatayo na ng mga bahay.) Ang mga taga-Mongolia ay pangunahing kinakain ang karne ng baka at karne ng tupa, umiinom ng gatas, at sumasakay sa mga kabayo upang pastulan ang kanilang mga hayop. Ito ang uri ng pamumuhay ng mga pastol. Ang uri ng pamumuhay ng mga pastol ay hindi masama—sumasakay sila sa mga toro at mga kabayo sa bukid at nagpapahangin, nagbibilad sa araw, at wala silang problema ng mga makabagong pamumuhay. Buong araw nakikita lamang nila ang kalawakan ng bughaw na mga ulap at madamong mga kapatagan. Ang mga taong nagbabantay ng mga kawan para mabuhay ay tumitira lahat sa mga damuhan at nakapagpapatuloy sila sa kanilang paraan ng pamumuhay bilang mga nomad mula sa isang salinlahi hanggang sa isa pang salinlahi. Bagamat ang buhay sa mga damuhan ay bahagyang malungkot, ito ay napakasaya ding buhay. Ito ay hindi masamang uri ng pamumuhay!

    Ang ikatlong uri ay ang pamumuhay sa pamamagitan ng pangingisda. Mayroong lamang maliit na bahagi ng mga tao ang naninirahan malapit sa karagatan o sa maliliit na mga isla. Sila ay pinaliligiran ng tubig, nakaharap sa karagatan. Ang ganitong uri ng mga tao ay nangingisda para mabuhay. Sa anong pagkain umaasa ang mga tao na nabubuhay sa pangingisda? Ano ang pinanggagalingan ng kanilang pagkain? Ito ay ang lahat ng uri ng isda at lamang-dagat. Nang ang Hongkong ay isa pa lamang maliit na nayon ng pangingisda, ang mga tao doon ay nangingisda lamang para mabuhay. Hindi sila nagsasaka—sila ay nangingisda araw-araw. Ang kanilang pangunahing pagkain ay iba’t ibang uri ng isda, karne, at lamang-dagat. Ipinagpapalit din nila paminsan-minsan ang ilang isda para sa bigas, harina, at pang-araw-araw na pangangailangan. Ang mga tao na sa pangingisda lamang nabubuhay ay nakatira lahat malapit sa karagatan, at ang ilan ay nakatira sa mga bangka. Ito ay naiibang pamumuhay ng mga tao na naninirahan malapit sa tubig. Yaong mga nakatira malapit sa tubig ay umaasa sa pangingisda; ito ang pinagkukunan nila ng ikabubuhay gayundin ang pinagkukunan nila ng pagkain.

   Maliban doon sa mga nagsasaka para mabuhay, may tatlong iba’t ibang pangunahing uri ng pamumuhay ang nabanggit sa itaas. Maliban doon sa mga nabubuhay lamang sa pagpapastol, pangingisda, at pangangaso, ang karamihan sa mga tao ay nagsasaka para mabuhay. At ano ang kailangan ng mga taong nagsasaka para mabuhay? Kailangan nila ng lupa. Yaong mga umaasa sa pagsasaka para sa kanilang ikabubuhay ay pangunahing nagtatanim ng mga halaman sa mga henerasyon. Kinukuha nila ang kanilang pagkain mula sa lupa. Naroong magtanim sila ng mga gulay, mga prutas o mga butil, kinukuha nila ang lahat ng kanilang pang-araw-araw na pangangailangan mula sa lupa.

    Ano ang mga pangunahing kondisyon para sa iba’t ibang paraan ng pamumuhay ng tao na ito? Hindi ba sila nangangailangan ng pangunahing pagpapanatili ng kanilang mga kapaligiran para mabuhay? Iyon ay upang sabihin, kung maiwawala ng mga mangangaso ang mga kagubatan sa bundok o ang mga ibon at ang mga hayop, hindi na sila magkakaroon ng kabuhayan. Kaya kung mawawala ng mga tao na nabubuhay lamang dahil sa pangangaso ang mga kagubatan sa bundok at wala na sa kanila ang mga ibon at ang mga hayop, sila ay mawawalan na ng pinagkukunan ng kanilang ikabubuhay. Saang direksyon tutungo ang gayong uri ng pagiging katutubo; saan patutungo ang gayong uri ng mga tao? Ang kakayahan para mabuhay ay isang di-batid na kalagayan at maaari silang maglaho na lamang. At yaong mga nagkakawan para sa kanilang ikabubuhay—umaasa sila sa mga damuhan. Ang tunay na sinasandigan nila ay hindi ang kanilang mga alagang hayop, ngunit ito ay ang kapaligiran kung saan nabubuhay ang kanilang mga alagang hayop—ang mga damuhan. Kung wala ang mga damuhan, saan nila ipapastol ang kanilang mga alagang hayop? Ano ang kakainin ng mga baka at tupa? Kung wala ang paghahayupan, anong kabuhayan mayroon ang mga taong manlalakbay? Hindi sila magkakaroon. Kung walang pinagkukunan para sa kanilang kabuhayan, saan patutungo ang mga tao? Ang kasalukuyang kaligtasan ay magiging napakahirap; wala silang magiging kinabukasan. Kung walang mga pinagmumulan ng tubig, ang mga ilog at mga lawa ay mangatutuyo. Iiral pa kaya ang lahat ng mga isda na umaasa sa tubig para sa kanilang mga buhay? Ang mga isdang yaon ay hindi na iiral. Ang mga tao ba na umaasa sa tubig at isda para sa kanilang ikabubuhay ay patuloy pang mabubuhay? Kung wala silang pagkain, kung wala silang pinagkukunan ng kanilang mga ikabubuhay, ang mga taong yaon ay hindi na makapagpapatuloy na mabuhay. Sa sandaling magkaroon ng suliranin sa kanilang mga kabuhayan at kakayahan para mabuhay, ang mga lahing yaon ay hindi na makapagpapatuloy pa. Hindi nila makakayang mabuhay—maaari silang maglaho, mabura sa mundo. At kung mawala ng mga nagsasaka para sa kanilang ikabubuhay ang kanilang lupa, ano ang kalalabasan? Hindi na sila makapagtatanim ng mga bagay, hindi nila magagawang makuha ang kanilang pagkain mula sa iba’t ibang halaman. Ano ang magiging kalalabasan? Kung walang pagkain, hindi ba mamamatay sa gutom ang mga tao? Kapag ang mga tao ay namatay sa gutom, hindi ba mabubura ang gayong uri ng tao? Kaya ito ang layunin ng Diyos sa pagpapanatili ng iba’t ibang kapaligiran na pang-ekolohiya. May isang layunin lamang Siya sa pagpapanatili ng iba’t ibang kapaligiran at ekosistema, pagpapanatili ng iba’t ibang buhay na nilalang sa loob ng bawat kapaligiran—ito ay upang pangalagaan ang lahat ng uri ng mga tao, upang pangalagaan ang mga tao na may mga buhay sa iba’t ibang kapaligirang pangheograpiya.

    Kapag naiwala ng lahat ng nilalang ang kanilang sariling mga kautusan, hindi na sila iiral pa; kapag ang mga kautusan ng lahat ng nilalang ay nawala, kung gayon ang mga buhay na nilalang sa gitna ng lahat ng nilalang ay hindi na makapagpapatuloy pa. Mawawala din ng mga tao ang kanilang mga kapaligiran para mabuhay na kanilang inaasahan para mabuhay. Kapag naiwala ng mga tao ang lahat ng iyon, hindi na sila makapagpapatuloy na mabuhay at magparami sa bawat henerasyon. Ang dahilan kung bakit hanggang ngayon ay nabubuhay ang mga tao ay sapagkat tinutustusan ng Diyos ang sangkatauhan ng lahat ng nilalang upang pangalagaan sila, upang pangalagaan ang sangkatauhan sa iba’t ibang kaparaanan. Ito ay dahil lamang sa pinangangalagaan ng Diyos ang sangkatauhan kaya sila ay nabubuhay hanggang sa ngayon, kaya sila nabuhay hanggang sa kasalukuyang araw. Sa gayong uri ng isinaayos na kapaligiran para mabuhay na angkop at may kaayusan, lahat ng uri ng tao sa lupa, lahat ng uri ng lahi ay mabubuhay sa loob ng kanilang sariling iminungkahing mga saklaw. Walang sinuman ang maaaring lumampas sa mga saklaw na ito o mga hangganang ito sapagkat ang Diyos ang nagsalarawan sa mga ito. Bakit ilalarawan sila ng Diyos sa ganitong paraan? Ito ay tunay na mahalaga para sa buong sangkatauhan—mahalagang tunay! Inilarawan ng Diyos ang saklaw para sa bawat uri ng buhay na nilalang at isinaayos ang paraan para mabuhay para sa bawat uri ng tao. Hinati din Niya ang iba’t ibang uri ng tao at iba’t ibang lahi sa lupa at isinaayos ang kanilang mga saklaw. Ito ang gusto nating talakayin sa susunod.

    Ikaapat, ang Diyos ay gumuhit ng mga hangganan sa pagitan ng iba’t ibang lahi. Sa mundo ay mayroong taong puti, taong itim, taong kayumanggi, at taong dilaw. Ang mga ito ay iba’t ibang uri ng mga tao. Isinaayos din ng Diyos ang saklaw para sa buhay ng iba’t ibang uri ng taong ito, at dahil wala silang alam dito, ang mga tao ay nabubuhay sa loob ng kanilang angkop na kapaligiran para sa kaligtasan sa ilalim ng pamamahala ng Diyos. Walang sinuman ang maaaring humakbang palabas dito. Halimbawa, ang puting lahi—iyon ay, mga taong puti—anong mga lugar ang karaniwan nilang tinitirhan? Sila ay karaniwang nakatira sa mga bansa sa Europa at Amerika. Ang mga itim na tao ay pangunahing nakatira sa loob ng Aprika. At sa loob ng anong mga lugar nakatira ang mga taong kayumanggi? Pangunahin sa Timog Silang Asya gaya ng Thailand, India, Myanmar, Vietnam, at Laos. Iyon ay, mga rehiyon sa Timog Silangang Asya. Ang mga taong dilaw ay pangunahing makatira sa Asya, iyon ay, Tsina, Japan, Timog Korea, at iba pang katulad na mga bansa. Ipinamahagi ng Diyos nang wasto ang lahat ng iba’t ibang uri ng lahi upang ang iba’t ibang lahi na ito ay maipamahagi sa iba’t ibang panig ng mundo. Sa iba’t-ibang mga panig na ito ng mundo, matagal nang inihanda ng Diyos ang isang kapaligiran para mabuhay na angkop sa bawat magkakaibang lahi ng tao. Sa loob ng ganitong mga uri ng kapaligiran para mabuhay, inihanda ng Diyos para sa kanila ang kulay at mga sangkap ng lupa. Ang mga sangkap sa mga katawan ng mga taong puti at sa mga katawan ng mga taong itim ay hindi magkatulad, at iba rin sa sangkap ng mga katawan ng mga tao na may ibang mga kulay. Nang nilikha ng Diyos ang lahat ng nilalang, nakapaghanda na Siya ng gayong kapaligiran para mabuhay. Ang Kanyang layunin doon ay nang upang kapag ang gayong uri ng mga tao ay nagsimulang magparami, kapag nagsimula na silang dumami sa bilang, maaari na silang manatili sa saklaw na iyon. Bago nilikha ng Diyos ang mga tao naisip na Niya ang lahat ng ito—magbibigay Siya ng tiyak na sukat sa mga taong puti upang tulutan silang umunlad at para mabuhay. Kaya nang nililikha ng Diyos ang mundo mayroon na Siyang plano, mayroon Siyang balak at layunin sa kung ano ang ilalagay niya sa naturang piraso ng lupa, at ano ang aalagaan Niya sa piraso ng lupa na iyon. Halimbawa, matagal nang panahon na inihanda ng Diyos kung anong mga bundok, ilang kapatagan, ilang pinagmumulan ng tubig, anong mga uri ng mga ibon at mga hayop, anong isda, at anong mga halaman ang mapupunta sa lupang iyon. Kapag naghahanda ng kapaligiran para mabuhay para sa isang uri ng tao, para sa isang lahi, isinasaalang-alang ng Diyos ang maraming aspeto ng mga isyu: ang pangheograpiyang kapaligiran, ang mga sangkap ng lupa, ang mga uri ng mga ibon at mga hayop, ang laki ng iba’t ibang uri ng isda, ang mga sangkap sa isda, iba’t-ibang kalidad ng tubig, gayundin ang iba’t-ibang uri ng halaman…. Matagal na panahon nang inihanda ng Diyos ang lahat ng iyon. Ang uri ng kapaligiran na iyon ay isang katutubong kapaligiran para mabuhay na nilikha ng Diyos at inihanda para sa mga taong puti.

    Kailangan ninyong maunawaan na nang nilikha ng Diyos ang lahat ng nilalang, pinag-isipan Niya ito nang mabuti. Nagpaplano Siya sa paggawa ng mga bagay. Ngayon nakikita ninyo iyon, tama? (Ang mga pagsasaalang-alang ng Diyos sa iba’t ibang uri ng tao ay totoong pinag-isipan. Para sa kapaligiran para mabuhay para sa iba’t ibang uri ng tao, inihanda Niya ang mga uri ng mga ibon at mga hayop at ang mga uri ng isda, ilang kabundukan, ilang kapatagan ang mapupunta doon. Ang lahat ng ito ay isinaalang-alang nang buong ingat at ng buong katiyakan.) Halimbawa, anong pagkain ang pangunahing kinakain ng mga taong puti? (Ito ay karaniwang mga pagkaing mataas sa protina—iba’t ibang uri ng karne, mga produktong galing sa gatas, at mga produktong galing sa trigo.) Ang mga pagkain na kinakain ng mga taong puti ay ibang-iba kaysa doon sa mga pagkain na kinakain ng mga taong Asyano. Ang karaniwang kinakain ng mga taong puti pangunahin na ay ang karne, mga itlog, gatas, at mga manok. Ang mga butil kagaya ng tinapay at kanin ay kalimitang hindi pangunahing mga pagkain na inilalagay sa gilid ng plato. Kahit kapag kumakain ng salad, na kung saan ay gawa ito sa maraming mga gulay, naglalagay sila ng konting inihaw na karne ng baka o manok dito. Kahit kapag kumakain sila ng mga pagkaing gawa sa trigo, nagdadagdag sila ng keso, mga itlog, o karne dito. Iyon ay upang sabihin na, ang kanilang pangunahing pagkain ay hindi lamang binubuo ng mga pagkaing gawa sa trigo o bigas; kumakain sila ng napakaraming karne at keso. Madalas silang uminom ng nagyeyelong tubig sapagkat kumakain sila ng mga pagkain na totoong mataas sa kalori. Kapag kinakain nila ang kanilang pagkain, bago maihain ang pagkain ang bawat isa ay umiinom muna ng nagyeyelong tubig, kaya ang mga taong puti ay totoong matipuno. Ito ang mga pinagkukunan para sa kanilang mga buhay, ang kanilang mga kapaligiran para mabuhay ay inihanda para sa kanila ng Diyos, na nagtutulot sa kanila upang magkaroon ng gayong uri ng paraan ng pamumuhay. Ang gayong paraan ng pamumuhay ay kaiba sa mga paraan ng pamumuhay ng mga tao na iba ang mga kulay. Walang tama o mali sa ganitong paraan ng pamumuhay—ito ay likas, itinalaga ng Diyos at dahil sa pamamahala ng Diyos at Kanyang mga pagsasaayos. Ang uri ng lahing ito ay may tiyak na paraan ng pamumuhay at tiyak na pinagkukunan para sa kanilang ikabubuhay nang dahil sa kanilang lahi, dahil din sa kapaligiran para mabuhay na inihanda para sa kanila ng Diyos. Maaari ninyong sabihin na ang kapaligiran para mabuhay na inihanda ng Diyos para sa mga taong puti at ang pang-araw-araw na pagkain na nakukukha nila mula sa kapaligiran na iyon ay mayaman at sagana.

    Inihanda din ng Diyos ang kinakailangang mga kapaligiran para mabuhay sa iba pang mga lahi. Mayroon ding mga taong itim—saan matatagpuan ang mga taong itim? Sila ay pangunahing matatagpuan sa gitna at timog Aprika. Ano ang inihanda ng Diyos para sa kanila sa gayong uri ng kapaligiran para mabuhay? Ang mga tropikal na kagubatan, lahat ng uri ng ibon at hayop, gayundin ng mga disyerto, at lahat ng uri ng halaman na umaayon sa kanila. Mayroon silang mga pinagkukunan ng tubig, ang kanilang mga kabuhayan, at pagkain. Ang Diyos ay hindi kumikiling laban sa kanila. Anuman ang kanilang nagawa kailanman, ang kanilang paraan para mabuhay ay hindi naging isyu kailanman. Sakop din nila ang isang tiyak na lugar at isang tiyak na sukat sa isang panig ng mundo.

    Ngayon pag-usapan natin ng kaunti ang tungkol sa mga taong dilaw. Ang mga taong dilaw ay pangunahing matatagpuan sa Silangan. Ano ang mga pagkakaiba sa pagitan ng mga kapaligiran at pangheograpiyang kalagayan ng Silangan at ng Kanluran? Sa Silangan, ang karamihan ng lupa ay mataba, at ito ay mayaman sa mga mina ng materyales at mineral. Iyon ay, ang lahat ng uri ng yaman sa ibabaw ng lupa at sa ilalim ng lupa ay sagana. At para sa grupo ng mga taong ito, para sa lahing ito, inihanda din ng Diyos ang kaukulang lupa, klima, at ang iba’t ibang pangheograpiyang kapaligiran na angkop para sa kanila. Bagamat may malaking mga pagkakaiba sa pagitan ng gayong kapaligiran na pangheograpiya at ang kapaligiran sa Kanluran, ang kinakailangang pagkain ng mga tao, ang mga kabuhayan, at ang mga pinagkukunan para mabuhay ay inihanda ng Diyos. Ito ay kaibang kapaligiran lang para tirhan kaysa sa kung anong mayroon ang mga puti sa Kanluran. Ngunit sa anong bagay ko kailangang tawagin ang inyong pansin, na kailangan Kong sabihin sa inyo? Ang bilang ng lahing Silangan ay masyadong mataas, kaya nagdagdag ang Diyos ng maraming elemento sa kapirasong lupa na iyon na kaiba sa Kanluran. Sa bahaging iyon ng mundo, nagdagdag Siya ng maraming iba’t ibang anyo ng lupa at lahat ng uri ng saganang mga materyales. Ang likas na yaman doon ay masyadong masagana; ang mga kalupaan ay naiiba din at magkakaiba, sapat para sa pag-aalaga ng napakakapal na bilang ng lahing Silangan. Ang isang bagay na kaiba sa Kanluran ay ang sa Silangan—mula sa timog hanggang sa hilaga, mula sa silangan hanggang sa kanluran—ang klima ay mainam kaysa sa Kanluran. Ang apat na kapanahunan ay malinaw na inilarawan, ang mga temperatura ay tumatangkilik, ang mga likas na yaman ay masagana, at ang likas na tanawin at ang mga uri ng kalupaan ay higit na mainam sa Kanluran. Bakit ginawa ito ng Diyos? Ang Diyos ay lumikha ng totoong makatwirang balanse sa pagitan ng mga taong puti at mga taong dilaw. Ano ang ibig sabihin nito? Ang bawat aspeto na tinatamasa ng mga taong puti ay higit na mainam kaysa kung ano ang tinatamasa ng mga taong dilaw. Ang kanilang pagkain at ang mga bagay na kanilang ginagamit ay higit na mas mainam. Gayunman, ang Diyos ay hindi kumikiling laban sa kaninumang lahi. Ibinigay ng Diyos sa mga taong dilaw ang isang mas maganda at mas mainam na kapaligiran para mabuhay. Ito ang balanse. Kaya ngayon naiintindihan na ninyo, tama?

    Itinalaga na ng Diyos kung anong uri ng mga tao ang titira sa kung aling bahagi ng mundo at hindi maaaring humakbang palabas ang mga tao sa saklaw na ito. Ito ay kahanga-hangang bagay! Kahit na may mga digmaan o mga paglusob sa iba’t ibang kapanahunan sa partikular na mga panahon, ang mga digmaang ito, ang gayong mga paglusob ay sukdulang di kayang wasakin ang mga kapaligiran para sa kaligtasan na itinalaga ng Diyos para sa bawat lahi. Iyon ay, ipinirmi ng Diyos ang isang tiyak na uri ng mga tao sa isang tiyak na bahagi ng mundo at hindi sila makalalabas sa saklaw na iyon. Kahit na ang mga tao ay may ilang uri ng ambisyon na baguhin o palawakin ang kanilang teritoryo, kung walang pahintulot ng Diyos, napakahirap nitong makamtam. Napakahirap nitong magtagumpay. Halimbawa, gusto ng mga taong puti na palawigin ang kanilang teritoryo at sinakop nila ang ilan pang ibang mga bansa. Sinalakay ng mga Aleman ang ilang bansa, sinakop ng Inglatera ang India. Ano ang kinalabasan? Sa katapusan sila ay nabigo. Ano ang ating nakikita mula sa kabiguan na ito? Kung ano ang itinalaga ng Diyos ay hindi pinahihintulutang masira. Kaya, gaano man katindi ng bilis ang maaaring makita mo sa paglawak ng Inglatera, sa pagtatapos ang kinalabasan ay kinailangan din nilang umatras at ang lupang iyon ay pagmamay-ari pa rin ng India. Yaong mga nakatira sa lupang iyon ay mga Indyano pa rin, hindi ang Briton. Ito ay dahil isa itong bagay na hindi ipinahihintulot ng Diyos. Ang ilan sa mga nagsasaliksik ng kasaysayan o pulitika ay naglaan ng mga sanaysay ukol rito. Nagbigay sila ng mga kadahilanan kung bakit nabigo ang Inglatera, sinasabi na marahil ang isang tiyak na lahi ay hindi maaaring malupig, o maaaring dahil sa ilang pantaong kadahilanan…. Ang mga ito ay hindi ang tunay na mga kadahilanan. Ang tunay na dahilan ay ang Diyos—hindi Niya ito ipinahihintulot Ang Diyos ay mayroong isang lahing naninirahan sa isang siguradong lugar at pinatitira sila doon, at kapag hindi sila pinahintulutan ng Diyos na lumipat hindi sila kailanman makalilipat. Kapag ang Diyos ay nagtatakda ng saklaw para sa kanila, sila ay maninirahan sa loob ng saklaw na iyon. Ang sangkatauhan ay hindi makahuhulagpos o makatatakas sa mga saklaw na ito. Ito ay sigurado. Gaano man kalakas ang mga puwersa na lumulusob o gaano man kahina yaong nilulusob, ang kanilang tagumpay sa katapusan ay nasa Diyos. Itinalaga na Niya ito at walang sinumang makapagbabago rito. Ganito ipinamahagi ng Diyos ang iba’t ibang lahi. Anong gawain ang ginawa ng Diyos upang ipamahagi ang mga lahi? Una, Siya ay naghanda ng mas malaking kapaligirang pangheograpiya, ang mas malaking kapaligiran, paglalaan ng iba’t ibang lokasyon para sa mga tao, at sa gayon maraming salinlahi ang nabuhay doon. Maayos na ito--maayos na ang saklaw para mabuhay sila. At ang kanilang diyeta, ang kanilang mga buhay, kung ano ang kakainin, kung ano ang iinumin, kanilang mga kabuhayan—matagal nang isinaayos ng Diyos ang lahat ng iyon. At nang nilikha ng Diyos ang lahat ng nilalang, gumawa Siya ng iba’t ibang paghahanda para sa iba’t ibang uri ng tao: May iba’t ibang kayarian ng lupa, iba’t ibang klima, iba’t ibang halaman, at iba’t ibang pangheograpiyang kapaligiran. At iba’t ibang lugar ay mayroon pang iba’t ibang ibon at hayop, ang iba’t ibang tubig ay may sari-saring uri ng isda at mga pantubig na mga produkto, at maging ang mga uri ng mga insekto ay Diyos ang nagpasiya. Halimbawa, may mga uwak sa Asya ngunit malamang wala sa Estados Unidos. Ito ay totoong natatangi. At ang mga maya sa US ay iba kaysa sa mga maya sa lupain ng Tsina. Ang mga bagay na tumutubo sa kontinente ng Amerika ay masyadong malaki lahat, masyadong mataas at masyadong matibay. Ang mga ugat ng mga puno sa kagubatan ay masyadong mababaw, ngunit tumutubo sila nang masyadong mataas. Maaari pa silang tumaas nang higit sa isang daang talampakan, subalit ang mga puno sa mga kagubatan sa Asya ay hindi ganoon kataas ang karamihan. Nakatitiyak Ako na narinig na ninyong lahat ang ukol sa mga halamang sabila. Sa Japan ang mga ito ay masyadong makitid, masyadong manipis, ngunit ang mga halamang sabila sa US ay talagang malalaki. Ito ay naiiba. Ito ay magkaparehong halaman na may magkaparehong pangalan, ngunit sa kontinente ng Amerika ito ay medyo malaki—mayroon talagang pagkakaiba. Ang mga pagkakaiba sa iba’t ibang aspetong ito ay maaaring hindi makita o mahalata ng mga tao, ngunit nang nililikha ng Diyos ang lahat ng nilalang, Kanyang inilarawan ang mga ito at naghanda ng iba’t ibang pangheograpiyang kapaligiran, iba’t ibang kalupaan, at iba’t ibang buhay na bagay para sa iba’t ibang lahi. Sapagkat nilikha ng Diyos ang iba’t ibang uri ng tao, nalalaman Niya ang mga pangangailangan ng bawat isa sa kanila at kung ano ang kanilang mga uri ng pamumuhay. Kaya, anumang nilikha ng Diyos ay totoong mabuti. Ngayon naliwanagan na kayo dapat diyan.

   Pagkatapos pag-usapan ang ilan sa mga bagay na ito, ngayon mayroon na ba kayong kamalayan ukol sa pangunahing paksa na katatalakay pa lang natin? Mayroon na ba kayong pagkaunawa ukol rito? Mayroong dahilan sa pagsasabi Ko tungkol sa mga bagay na ito sa loob ng mas malawak na paksa—ngayon dapat ay mayroon na kayong pangkalahatang ideya ukol rito. Maaari mong sabihin sa Akin kung gaano mo naintindihan. (Ang buong sangkatauhan ay inalagaan lamang ng mga kautusan na ipinasiya ng Diyos para sa lahat ng mga bagay. Nang ipinapasiya ng Diyos ang mga kautusang ito, inilaan Niya sa iba’t ibang lahi na may iba’t ibang kapaligiran, iba’t ibang uri ng pamumuhay, iba’t ibang pagkain, at iba’t ibang klima at temperatura. Ito ay upang ang buong sangkatauhan ay makapanahan sa lupa at mabuhay. Mula rito ay nakikita Ko ang plano sa pamamahala ng Diyos at ang Kanyang metikulosong pagsasaayos gayundin ang Kanyang karunungan at pagka-perpekto.) (Nang upang maalagaan ang sangkatauhan, ipinasiya ng Diyos ang mga kautusang ito para sa atin at naghanda ng kapaligirang pangheograpiya gayundin ng iba’t ibang pagkain. At nang upang tayo ay mas maayos na mabuhay sa loob ng ganitong mga uri ng kapaligiran naghanda Siya ng iba’t ibang puwang upang matirhan. Mula rito ay nakikita Ko na ang gawain at mga plano ng Diyos ay talagang eksakto, at nakikita Ko ang Kanyang pag-ibig sa ating mga tao.) May idadagdag pa bang anuman ang sinuman? (Ang mga kautusan at mga saklaw na ipinasiya ng Diyos ay hindi maaaring baguhin sa anumang paraan ng sinumang tao, pangyayari, o bagay. Lahat ito ay nasa ilalim ng Kanyang pamamahala.) Sa pagtingin mula sa pananaw ng mga kautusang ipinasiya ng Diyos para sa paglago ng lahat ng mga bagay, hindi ba ang buong sangkatauhan, anuman ang maging uri, nabubuhay sa ilalim ng pagtutustos ng Diyos—hindi ba sila nabubuhay lahat sa ilalim ng Kanyang pangangalaga? Kung ang mga kautusang ito ay nasira o kung hindi itinatag ng Diyos ang ganitong mga uri ng kautusan para sa sangkatauhan, ano ang kanilang maaasahan? Pagkatapos mawala ng mga tao ang kanilang mga pangunahing kapaligiran para mabuhay, magkakaroon ba sila ng anumang pagkukunan ng pagkain? Posible na ang mga pinagkukunan ng pagkain ay magiging suliranin. Kung mawala ng mga tao ang mga pinagkukunan ng kanilang pagkain, iyon ay, hindi sila makakukuha ng anumang makakain, posibleng hindi sila makatatagal kahit isang buwan lang. Ang kakayahan para mabuhay ng mga tao ay magiging problema. Kaya ang bawat isang bagay na ginagawa ng Diyos para mabuhay ang mga tao, para sa pagpapatuloy ng kanilang pag-iral at pagpaparami ay napakahalaga. Ang bawat isang bagay na ginagawa ng Diyos sa lahat ng mga bagay nakaugnay nang malapit at hindi maihihiwalay sa kakayahan ng mga tao upang mabuhay. Ito ay hindi maihihiwalay sa kanilang kakayahang mabuhay. Kung ang kakayahang mabuhay ng mga tao ay maging suliranin, makapagpapatuloy pa ba ang pamamahala ng Diyos? Iiral pa ba ang pamamahala ng Diyos? Kaya ang pamamahala ng Diyos ay kasamang umiiral ng kakayahang mabuhay ng buong sangkatauhan na Kanyang inaalagaan, at maging anuman ang inihahanda ng Diyos para sa lahat ng mga bagay at ginagawa para sa mga tao, lahat ng ito ay kinakailangan sa Kanya, at ito ay napakahalaga sa kakayahan ng mga tao na mabuhay. Kapag ang mga kautusang ito na ipinasiya ng Diyos para sa lahat ng tao ay nilayuan, kapag ang mga kautusang ito ay nilabag o pinutol, ang lahat ng mga bagay ay hindi na iiral pa, ang kapaligiran ng sangkatauhan para mabuhay ay hindi na makapagpapatuloy na iiral, at maging ang kanilang pang-araw-araw na kabuhayan, at maging sila. Sa kadahilanang ito, ang pamamahala ng Diyos sa kaligtasan ng sangkatauhan ay hindi na rin iiral pa. Ito ay isang bagay na dapat maging malinaw sa mga tao.

    Ang lahat ng ating tinalakay, ang bawat isang bagay, ang bawat piraso ay matalik na nakaugnay sa kakayahang mabuhay ng bawat isang tao sa kaligtasan. Maaari ninyong sabihing, “ang Iyong sinasabi ay masyadong malaki, hindi namin ito nakikita,” at marahil ay may mga tao na makapagsasabi “Ang Iyong sinasabi ay walang kinalaman sa akin.” Gayunman, huwag mong kalilimutan na ikaw ay nabubuhay bilang bahagi lamang ng lahat ng mga bagay; ikaw ay kabilang sa lahat ng mga bagay sa loob ng pamamahala ng Diyos. Ang lahat ng mga bagay ay hindi maaaring mahiwalay sa pamamahala ng Diyos, at wala ni isang katao ang maaaring maghiwalay ng kanilang mga sarili mula sa Kanyang pamamahala. Ang pagkawala ng Kanyang pamamahala at pagkawala ng Kanyang mga pagtutustos ay mangangahulugan na ang buhay ng mga tao, buhay ng mga tao sa laman ay maglalaho. Ito ang kahalagahan ng pagtatatag ng Diyos ng mga kapaligiran para sa kakayahang mabuhay para sa sangkatauhan. Hindi alintana kung anong lahi ka o kung anong piraso ng lupa ka nakatira, maging ito ay sa Kanluran o sa Silangan—hindi mo maihihiwalay ang iyong sarili mula sa kapaligiran para mabuhay na itinatag ng Diyos para sa sangkatauhan, at hindi mo maihihiwalay ang iyong sarili mula sa pangangalaga at mga pagtutustos ng kapaligiran para mabuhay na Kanyang itinatag para sa mga tao. Maging anuman ang iyong kabuhayan, anuman ang iyong inaasahan para mabuhay, at anuman ang iyong inaasahan upang tustusan ang iyong buhay sa laman, hindi mo maaaring ihiwalay ang iyong sarili mula sa patakaran ng Diyos at ng Kanyang pamamahala. Sinasabi ng ilan na: “Hindi ako magsasaka, hindi ako nagtatanim ng mga halaman para mabuhay. Hindi ako umaasa sa kalangitan para sa aking pagkain, kaya masasabi ko na hindi ako nabubuhay sa kapaligiran para mabuhay na itinatag ng Diyos. Ang gayong uri ng kapaligiran ay hindi nakapagbigay sa akin ng anuman.” Ngunit hindi ito tama. At bakit hindi? Sinasabi mo na hindi ka nagtatanim ng mga halaman para sa iyong ikinabubuhay, ngunit hindi ka ba kumakain ng mga butil? Hindi ka ba kumakain ng karne? Hindi ka ba kumakain ng mga itlog? Hindi ka ba kumakain ng mga gulay at prutas? Ang lahat ng iyong kinakain, lahat ng mga bagay na iyong kailangan, ay hindi maihihiwalay mula sa kapaligiran para mabuhay na itinatag ng Diyos para sa sangkatauhan. At ang pinaggagalingan ng lahat ng kinakailangan ng tao ay hindi naaaring mahiwalay mula sa lahat ng mga bagay na nilikha ng Diyos, ito ang mga uri ng mga kapaligiran para mabuhay. Ang tubig na iyong iniinom, ang pananamit na iyong isinusuot, at ang lahat ng mga bagay na iyong ginagamit—alin sa mga ito ang hindi nakukuha mula sa lahat ng mga bagay? Sinasabi ng ilan na: “May ilang bagay na hindi nakukuha sa lahat ng mga bagay.” Kagaya ng ano? Bigyan mo Ako ng halimbawa. Sabi ng ilan: “Nakikita Mo, ang plastik ay hindi nakukuha sa lahat ng mga bagay. Ito ay isang bagay na kemikal, isang bagay na gawa ng tao.” Ngunit hindi ito tama. Bakit hindi? Ang plastik ay gawa ng tao, ito ay isang bagay na kemikal, ngunit saan nanggaling ang likas na sangkap? (Nanggaling sila mula sa mga bagay na dati nang nilikha ng Diyos.) Ang likas na mga sangkap ay nakuha sa mga materyales na nilikha ng Diyos. Ang mga bagay na iyong tinatamasa, na iyong nakikita, ang bawat isang bagay na iyong ginagamit ay nakuhang lahat mula sa mga bagay na nilikha ng Diyos. Iyon ay upang sabihin, maging anuman ang lahi, maging anuman ang kabuhayan, o sa anumang uri ng kapaligiran para mabuhay na nakatira ang mga tao, hindi nila maihihiwalay ang kanilang mga sarili mula sa mga pagtutustos ng Diyos. Kaya ang lahat ba ng bagay na ating tinalakay sa araw na ito ay may kaugnayan sa ating paksa na “Ang Diyos ang pinagmumulan ng buhay para sa lahat ng mga bagay”? Kaya ang mga bagay ba na ating tinalakay sa araw na ito ay maibibilang sa mas malaking paksa na ito? Dahil lang sa kaugnayang ito kaya Ko nasabi ang lahat ng ito. Marahil ang ilan sa Aking natalakay sa araw na ito ay medyo mahirap unawain at medyo mahirap pag-usapan. Gayunman, iniisip Ko na malamang ay mas naiintindihan na ninyo ito ngayon.

    Sa mga huling pagkakataon sa pagsasamahan, ang saklaw ng mga paksa na ating napagsamahan ay higit pang malawak, at ang kanilang saklaw ay malapad, kaya kinakailangan ng ilang pagsisikap para maunawaan ninyong lahat. Ito ay dahil sa ang mga paksang ito ay mga bagay na nasagupa na noong una sa paniniwala ng mga tao sa Diyos. Dinirinig ito ng ilang tao bilang misteryo at ang ilang tao’y dinirinig ito bilang kuwento—aling pananaw ang tama? Mula sa anong pananaw ninyo dinirinig ang lahat ng ito? Ano ang inyong natamo mula sa lahat ng ito? Magsabi ang sinuman sa Akin. (Ako ay nakakilala ng aspeto ng awtoridad ng Diyos at nakita rin ang Kanyang karangalan, at buhat doon nakikita ko ang Kanyang pag-ibig sa sangkatauhan. Ang bawat isang bagay na Kanyang ginagawa ay naglalaman ng Kanyang maingat na mga pagsasaayos at mga plano para sa sangkatauhan. Minamahal Niya tayo at pinahahalagahan nang sobra na pinagkalooban pa Niya tayo ng ating pagkain nang may pagsuyo.) (Nakita natin ang mga pagkilos ng Diyos, gayundin ang kung gaano Niya kasistematikong isinaayos ang lahat ng mga bagay at na ang lahat ng mga bagay ay mayroong ganitong mga kautusan, at sa pamamagitan ng gayong mga salita mas lalo nating maiintindihan ang mga pagkilos ng Diyos at ang Kanyang metikulosong pagsasaayos para sa pagliligtas ng sangkatauhan.) Sa pamamagitan ng mga sandaling ito ng pagsasamahan, nakita niyo ba kung ano ang saklaw ng pamamahala ng Diyos para sa lahat ng mga bagay? (Ang buong sangkatauhan, lahat ng mga bagay.) Ang Diyos ba ay Diyos ng isang lahi? Siya ba ang Diyos ng isang uri ng mga tao? Siya ba ang Diyos ng isang maliit na bahagi ng sangkatauhan? (Hindi, hindi Siya ganoon.) Yamang hindi iyon ang kaso, sa kaalaman ng tao ukol sa Diyos, kung Siya lamang ang Diyos ng maliit na bahagi ng sangkatauhan, kung kayo ay naniniwala na ang Diyos ay Diyos lamang ninyo, tama ba ang pananaw na ito? Yayamang pinamamahalaan ng Diyos at namumuno sa lahat ng mga bagay, kailangang makita ng mga tao ang Kanyang mga pagkilos, ang Kanyang karunungan, at ang Kanyang pagiging makapangyarihan na nabunyag sa Kanyang pamumuno sa lahat ng mga bagay. Ito ay isang bagay na dapat makita ng tao. Kung sinasabi mong pinamamahalaan ng Diyos ang lahat ng nilalang, namumuno sa lahat ng nilalang, at namumuno sa buong sangkatauhan, ngunit kung wala kang pagkaunawa o kabatiran sa Kanyang pamumuno sa sangkatauhan, magagawa mo ba talagang kilalanin na pinamumuuan Niya ang lahat ng mga bagay? Maaari ba? Maaari kang mag-isip sa iyong puso, “Magagawa ko, dahil nakikita ko na ang buhay kong ito ay pinamumunuang lahat ng Diyos.” Ngunit ganoon ba talaga kaliit ang Diyos? Hindi Siya ganoon! Nakikita mo lamang ang pagliligtas ng Diyos para sa iyo at ang Kanyang gawain sa iyo, at mula sa mga bagay na ito nakikita mo ang Kanyang pamumuno. Ito ay napakaliit na saklaw lamang at ito ay nakaapekto sa iyong dalisay na kaalaman ukol sa Diyos. Nililimitahan din nito ang iyong dalisay na kaalaman ukol sa pamumuno ng Diyos sa lahat ng mga bagay. Kapag nilimitahan mo ang iyong kaalaman sa saklaw ng kung ano ang naipagkakaloob para sa iyo ng Diyos at ang Kanyang pagbibigay kaligtasan sa iyo, hindi mo na kailanman kikilalanin na pinamumunuan Niya ang lahat, na pinamumunuan Niya ang lahat ng mga bagay, at pinamumunuan Niya ang buong sangkatauhan. Kapag nabigo ka na makilala ang lahat ng ito, magagawa mo bang tunay na makilala ang katotohanan na pinamumunuan ng Diyos ang iyong tadhana? Hindi mo magagawa. Sa iyong puso ay hindi mo kailanman magagawang kilalanin ang gayong aspeto—hindi mo kailanman magagawang makilala ang gayong antas. Naiintindihan ninyo, tama? (Oo.) Ang totoo, nalalaman Ko kung hanggang saang antas ninyo nauunawaan ang mga paksang ito, ang nilalamang ito na aking sinasabi, kaya bakit palagi ko itong sinasabi? Ito ay dahil sa ang mga paksang ito ay mga bagay na dapat na maintindihan ng bawat isang sumusunod sa Diyos, bawat isang tao na nagnanais na mailigtas ng Diyos—dapat nilang malaman ang ukol sa mga paksang ito. Kahit na sa oras na ito, sa sandaling ito ay hindi mo pa maunawaan ang mga ito, balang araw, kapag ang iyong buhay at ang iyong karanasan sa katotohanan ay makarating sa isang tiyak na antas, kapag ang pagbabago sa iyong disposisyon sa buhay ay makarating sa isang tiyak na antas at ang iyong tayog ay madagdagan ng isang tiyak na grado, ang mga salitang ito—ang mga paksang ito na Aking ipinababatid sa iyo sa samahan—sa gayon lamang nila tunay na maipagkakaloob at mapasisiya ang iyong paghahanap ng kaalaman ukol sa Diyos. Kaya ang mga salitang ito ay maglalatag ng saligan, upang ihanda kayo para sa inyong pagkaunawa sa hinaharap na ang Diyos ang namumuno sa lahat ng mga bagay at para sa inyong pagkaunawa sa Diyos Mismo.

    Gaano man karami ang pagkaunawa ukol sa Diyos ang mayroon sa puso ng mga tao ipinapasiya nito kung gaanong kalagayan ang Kanyang hinahawakan sa kanilang mga puso. Gaano man kadakila ang antas ng kaalaman ukol sa Diyos ang nasa kanilang mga puso ito ay kung gaano kadakila ang Kanyang katayuan sa kanilang mga puso. Kung ang Diyos na kilala mo ay walang laman at malabo, kung gayon ang Diyos sa iyong puso ay wala ding laman at malabo. Kung ang Diyos na kilala mo ay limitado lang sa loob ng iyong sariling saklaw, kung gayon siya ay isang sobrang liit na Diyos—ang Diyos na iyon ay walang kaugnayan sa tunay na Diyos at walang kinalaman sa Kanya. Kaya, ang pagkilala sa tunay na mga pagkilos ng Diyos, ang pagkilala sa realidad ng Diyos at Kanyang pagiging makapangyarihan, ang pagkilala sa tunay na pagkakakilanlan ng Diyos Mismo, ang pagkilala sa kung anong mayroon at kung ano ang Diyos, ang pagkilala sa lahat ng Kanyang ipinakita sa gitna ng lahat ng mga bagay—ang mga ito ay napakahalaga sa bawat isang tao na naghahanap ng kaalaman ukol sa Diyos. Ang mga ito ay hindi maihihiwalay sa bawat buhay ng tao, mula sa bawat praktikal na buhay ng tao ng paghahanap sa katotohanan. Kung iyong lilimitahan ang iyong pagkaunawa sa Diyos sa mga salita lamang, kung lilimitahan mo ito sa kakaunti mong karanasan, sa mga biyaya ng Diyos na iyong binibilang, o sa kakaunti mong pagpapatotoo sa Diyos, kung gayon sasabihin ko na ang iyong Diyos ay tiyak na hindi ang tunay na Diyos. Tiyak na hindi Siya ang tunay na Diyos Mismo, at maaari ding sabihin na ang Diyos na pinaniniwalaan mo ay hindi Diyos. Ito ay dahil sa ang Diyos na Aking tinutukoy ay ang Siyang namumuno sa lahat, na lumalakad sa gitna ng lahat, na namamahala sa lahat. Siya ang Siyang humahawak sa kapalaran ng buong sangkatauhan—ang Siyang humahawak sa kapalaran ng lahat. Ang mga gawain at mga pagkilos ng Diyos na aking sinasabi ay hindi limitado lamang sa maliit na bahagi ng mga tao. Iyon ay, hindi ito limitado lamang sa mga tao na sumusunod sa Kanya sa kasalukuyan. Ang Kanyang mga pagkilos ay nakikita sa lahat ng mga bagay, sa kakayahang mabuhay ng lahat ng mga bagay, at sa mga kautusang ng pagbabago sa lahat ng mga bagay. Kung hindi mo nakikita o kinikilala ang alinman sa mga pagkilos ng Diyos sa gitna ng lahat ng mga bagay, kung gayon hindi ka maaaring sumaksi sa alinman sa Kanyang mga pagkilos. Kung hindi ka maaaring sumaksi para sa Diyos, kapag nagpatuloy kang nagsalita tungkol sa maliit na kung tawagi’y Diyos na kilala mo, ang Diyos na iyon na limitado sa iyong sariling mga palagay, at nasa loob ng iyong makitid na pag-iisip, kapag nagpatuloy kang nagsalita sa gayong uri ng Diyos, kung gayon hindi kailanman pupurihin ng Diyos ang iyong pananampalataya. Kapag sumaksi ka para sa Diyos, kung gagamitin mo lamang kung paano mo tinatamasa ang biyaya ng Diyos, tanggapin ang disiplina ng Diyos at Kanyang pagkakastigo, at tanggapin ang Kanyang mga biyaya sa iyong pagsasaksi para sa Kanya, iyon ay lubhang hindi sapat, at malayo sa pagbibigay ng kasiyahan sa Kanya. Kung gusto mong sumaksi para sa Diyos sa paraan na nakaayon sa Kanyang kalooban, sumaksi para sa tunay na Diyos Mismo, kung gayon kailangan mong makita kung anong mayroon ang at kung ano ang Diyos sa Kanyang mga pagkilos. Kailangan mong makita ang awtoridad ng Diyos sa Kanyang pamamahala sa lahat, at makita ang katotohanan kung paano Siya naglalaan para sa buong sangkatauhan. Kung kinikilala mo lamang na ang iyong pang-araw-araw na pagkain at inumin at ang iyong pangangailangan sa buhay ay nagmumula sa Diyos, ngunit hindi mo nakikita ang Diyos ang naglalaan para sa buong sangkatauhan sa pamamagitan ng lahat ng mga bagay, na pinangungunahan Niya ang buong sangkatauhan sa pamamagitan ng Kanyang pamamahala sa lahat ng mga bagay, kung gayon hindi mo kailanman magagawang sumasaksi para sa Diyos. Naiintindihan mo na ngayon ang lahat ng ito, tama? Ano ang Aking layunin sa pagsasabi ng lahat ng ito? Ito ay nang upang huwag ninyong tanggapin ito nang walang kaseryosohan, upang huwag kayong maniwala na ang mga paksang ito na Aking tinalakay ay walang kinalaman sa inyong personal na pagpasok sa buhay, at upang huwag ninyong tanggapin ang mga paksang ito bilang isang uri lamang ng kaalaman o doktrina. Kung pinakikinggan ninyo ito sa ganyang uri ng saloobin, hindi kayo makapagtatamo ng anumang bagay. Mawawala ninyo ang malaking oportunidad na ito na makilala ang Diyos. Kaya naiintindihan na ba ninyo ngayon?

    Ano ang Aking layunin sa pagsasalita sa lahat ng mga bagay na ito? Ang Aking layunin ay para maipakilala sa tao ang Diyos, upang maipanunawa sa mga tao ang tunay na mga pagkilos ng Diyos. Sa sandaling maunawaan mo ang Diyos at malaman mo ang Kanyang mga pagkilos, sa gayon ka pa lang magkakaroon ng pagkakataon o posibilidad na makilala Siya. Kung, halimbawa, gusto mong maunawaan ang isang tao, paano mo sila uunawain? Ito ba ay sa pamamagitan ng pagtingin sa kanilang panlabas na kaanyuan? Ito ba ay sa pamamagitan ng pagtingin sa kung ano ang kanilang suot, paano sila magdamit? Ito ba ay sa pamamagitan ng pagtingin kung paano sila maglakad? Ito ay sa pamamagitan ng pagtingin sa saklaw ng kanilang kaalaman? Tiyak na hindi ganoon. Kaya paano mo uunawain ang isang tao? Gumagawa ka ng paghatol sa isang tao sa pamamagitan ng kanyang mga saloobin, sa pamamagitan ng kanilang pananalita at pag-uugali, sa pamamagitan ng kanilang ipinanahayag at kanilang ibinubunyag. Ito ang iyong paraan sa pagkilala sa isang tao, kung paano uunawain ang tao. Gayundin, kung gusto ninyong makilala ang Diyos, kung gusto ninyong maintindihan ang praktikal Niyang panig, ang Kanyang totoong panig, kailangang makilala ninyo Siya sa pamamagitan ng Kanyang mga pagkilos at sa pamamagitan ng bawat isang praktikal na bagay na Kanyang ginagawa. Ito ang pinakamahusay na paraan, at ito ang tanging paraan. Kaya naiintindihan na ba ninyo ngayon? Inihahayag ng Diyos ang Kanyang mga pagkilos sa gitna ng lahat ng mga bagay at sa gitna ng lahat ng mga bagay ay Siya ang namamahala at may hawak sa mga kautusan sa lahat ng mga bagay. Lubos na kinakailangan sa mga tao na maintindihan at makilala ang Diyos.

    2. Binabalanse ng Diyos ang mga Ugnayan sa Pagitan ng Lahat ng mga bagay Upang Ipagkaloob sa Tao ang Isang Matatag na Kapaligiran para Mabuhay

    Pinag-usapan pa lamang natin ang tungkol sa kung paano namamahala ang Diyos sa lahat ng mga bagay gayundin ang kung paano Niya pinaglalaanan at pinangangalagaan ang buong sangkatauhan sa pamamagitan ng Kanyang mga kautusan para sa lahat ng nilalang at sa loob ng mga kautusang iyon. Ito ay isang aspeto. Susunod, pag-uusapan natin ang tungkol sa isa pang aspeto, kung saan ito ay isang paraan na ang Diyos ay may pamamahala sa lahat. Ito ang paraan, matapos likhain ang lahat ng mga bagay, binalanse Niya ang mga ugnayan sa pagitan nila. Ito ay napakalawak ding paksa para sa inyo. Pagbabalanse sa mga ugnayan sa pagitan ng lahat ng mga bagay—ito ba ay isang bagay na maisasakatuparan ng tao? Hindi ito magagawa ng mga tao mismo. Ang magagawa lamang ng tao ay manira. Hindi nila mababalanse ang mga ugnayan sa pagitan ng lahat ng mga bagay; wala sila ng gayong kadakilang awtoridad o kapangyarihan. Ang Diyos Mismo lamang ang mayroong uri ng kapangyarihan upang magawa ang ganitong uri ng bagay. Ang layunin ng Diyos sa paggawa ng ganitong uri ng bagay—para saan ito? Pareho lamang, ito ay malapit na kaugnay sa kaligtasan ng sangkatauhan. Ang bawat isang bagay na nais gawin ng Diyos ay kinakailangan—walang bagay na magagawa Niya o hindi magagawa. Nang upang maingatan Niya ang kakayahang mabuhay ng sangkatauhan at maibigay sa mga tao ang isang mainam na kapaligiran para mabuhay, may ilan na talagang kailangan, ilang mahalagang bagay na dapat Niyang gawin upang maingatan ang kanilang kakayahang mabuhay.

    Mula sa literal na kahulugan ng pariralang ito “Binabalanse ng Diyos ang lahat ng mga bagay,” ito ay napakalawak na paksa; una nitong ilalaan sa iyo ang isang konsepto upang iyong malaman na ang pagbabalanse sa lahat ng mga bagay ay ganap na Kanyang kapangyarihan sa ibabaw ng lahat ng mga bagay. Ano ang kahulugan ng salitang “balanse”? Una ang, “balanse” ay tumutukoy sa hindi pagpapahintulot sa isang bagay na mawalan ng balanse. Nalalaman ng bawat isa ang tungkol sa mga timbangan. Kapag gumagamit ng mga timbangan upang tumimbang ng isang bagay, ilalagay mo ito sa isang panig ng timbangan at maglalagay ng mga pabigat sa kabilang panig. Ang panghuling dami ng mga pabigat ang magpapasiya sa timbang ng bagay na iyon—iyon ang tinatawag na pagbabalanse. Upang mabalanse ito, ang timbang ng dalawang panig ay dapat magkapareho. Nilikha ng Diyos ang maraming bagay sa gitna ng lahat ng mga bagay—lumikha Siya ng mga bagay na nakapirmi, mga bagay na gumagalaw, mga bagay na nabubuhay, at mga bagay na humihinga, gayundin ng mga bagay na yaong hindi humihinga. Lumikha Siya ng napakaraming mga bagay—madali lamang ba para sa lahat ng mga bagay na ito na matamo ang isang ugnayan ng pagtutulungan, ng palitan ng tulong at paghihigpit, ng pagkakaugnay-ugnay? Tiyak na mayroong prinsipyo sa lahat ng ito. Kahit na ito ay napaka-kumplikado, ito ay hindi mahirap para sa Diyos. Gayunman, para sa mga tao, ito ay napakahirap na saliksikin. Tila ito ay napakasimpleng salita—balanse. Gayuman, kapag sinaliksik ito ng mga tao, kapag kinailangan ng mga tao na lumikha ng balanse, sa gayon yaong lahat ng dalubhasa ay magsasaliksik dito—mga pantaong biyologo, mga astronomo, mga pisiko, mga kimiko at maging ang mga nagsusulat ng kasaysayan. Ano ang magiging panghuling kalalabasan ng pananaliksik na ito? Ang kalalabasan nito ay wala. Ito ay dahil sa ang paglikha ng Diyos sa lahat ng mga bagay ay sobrang kamangha-mangha at hindi kailanman matutuklasan ng tao ang mga lihim nito. Nang nilikha ng Diyos ang lahat ng nilalang, nagtatag Siya ng mga prinsipyo sa pagitan nila, nagtatag ng iba’t ibang kaparaanan para mabuhay para sa pagpigil sa isa’t isa, hindi pagsasalungatan, at kabuhayan. Ang iba’t ibang pamamaraan na ito ay masalimuot; hindi sila payak o sa isang direksyon lamang. Kapag ginagamit ng mga tao ang kanilang mga isip, kanilang kaalaman, at ang mga kakaibang pangyayari na kanilang nakita upang kumpirmahin o saliksikin ang mga prinsipyo sa likod ng pamamahala ng Diyos sa lahat ng mga bagay, ang mga bagay na ito ay sobrang napakahirap matuklasan. Ito din ay masyadong mahirap matuklasan o makakuha ng anumang kalalabasan. Maaaring sabihin na ito ay masyadong mahirap para sa mga tao na makakuha ng mga resulta. Napakahirap mapanatili ang balanse sa pagtiwala sa mga kaisipan ng tao at kaalaman upang pamunuan ang lahat ng nilalang na nilikha ng Diyos. Dahil sa hindi alam ng mga tao ang mga prinsipyo ng kakayahang mabuhay ng lahat ng nilalang, hindi nila alam kung paano ingatan ang ganitong uri ng balanse. Kaya, kung pamahalaan at pamunuan ng mga tao ang lahat ng nilalang, tiyak na masisira lamang nila ang balanseng ito. Sa sandaling ito ay masira, ang kanilang mga kapaligiran para mabuhay ay masisira, at kapag nangyari ang gayon, ito ay susundan ng isang krisis para sa kanilang kakayahan upang mabuhay. Ito ay magdudulot ng sakuna. Kapag ang sangkatauhan ay nabubuhay sa gitna ng sakuna, ano ang tatambad sa harap nila? Ito ang magiging isang kalalabasan na mahirap ipalagay, mahirap na mahulaan. Ito talaga ang uri ng panganib na kasalukuyang kinakaharap ng sangkatauhan.

    Kung gayon paano nababalanse ng Diyos ang mga ugnayan sa pagitan ng lahat ng mga bagay? Una, may mga lugar sa mundo na natatakpan ng yelo at ng niyebe sa buong taon, samantalang sa ibang mga lugar, lahat sa apat na kapanahunan ay parang tagsibol. Hindi ka kailanman makakakita ng isang tapal ng yelo o ng isang manipis na piraso ng niyebe. Walang taglamig—ito ay palagi na lamang parang tagsibol. Ito ay isang paraan—ito ay mula sa pananaw ng mas malaking klima. Ang ikalawang uri ay kapag nakikita ng mga tao ang mga bundok na puno ng malalagong mga halaman, kung saan ang lahat ng uri ng halaman ay tumatakip sa lupa; may mga hilera ng mga halaman sa gubat at sa paglalakad sa gitna nila ni hindi mo makikita ang araw. Sa ibang mga kabundukan ang damo ay ni hindi tumutubo—patung-patong ang tigang na, ligaw na mga kabundukan. Kung titingnan mula sa labas, pareho silang mga kabundukan ng nakatambak na basura. Ang isang grupo ng mga kabundukan ay puno ng luntiang mga halaman, at ang isa pa ay pinagkaitan maski ng damo. Ito ang ikalawang uri. Sa ikatlong uri, maaari kang makakita ng walang hangganang damuhan, isang bukid ng kumakaway na luntian. O maaaring makakita ka ng isang disyerto sa abot ng nakikita ng iyong mata; hindi ka makakakita ng anumang buhay na bagay, lalong hindi ng pinagkukunan ng tubig, ang pag-ihip lamang ng hangin sa kahabaan ng buhanginan. Sa ikaapat na uri, ang isang lugar ay natatakpan ng dagat, na binubuo ng malawak na sukat ng tubig, samantalang sa isa pang lugar hirap na hirap kang makakita ng bukal ng tubig. Sa ikalimang uri, sa isang lupain madalas ang pagpatak-patak ng ulan at ito ay mahamog at mahalumigmig, samantalang sa isa pang lupain ang matinding mga pagsikat ng araw ay masyadong karaniwan at hindi ka makakakita ng kahit isang patak ng ulan. Sa ikaanim, ang isang uri ng lugar ay isang talampas kung saan ang hangin ay manipis at mahirap makahinga, at sa isa pang uri ng lugar ay may mga latian at mga libis, na nagsisilbing mga tahanan para sa iba’t ibang uri ng galang ibon. Ito ang iba’t ibang uri ng klima, o ang mga klima o mga kapaligiran na tumutugma sa iba’t-ibang pangheograpiyang kapaligiran. Iyon ay upang sabihin, binabalanse ng Diyos ang pangunahing mga kapaligiran para mabuhay ng sangkatauhan mula sa aspeto ng mas malaking kapaligiran, mula sa klima hanggang sa pangheograpiyang kapaligiran, mula sa iba’t ibang sangkap ng lupa hanggang sa dami ng mga pinagkukunan ng tubig nang upang matamo ang balanse sa ere, temperatura at ang kahalumigmigan ng mga kapaligirang kinapapanatilian ng mga tao. Sa mga pagkakaibang ito ng iba’t ibang pangheograpiyang kapaligiran, ang mga tao ay magkakaroon ng matatag na hangin at ang temperatura at kahalumigmigan sa iba’t ibang kapanahunan ay magiging matatag. Pahihintulutan nito ang tao na patuloy na mabuhay sa gayong uri ng kapaligiran para mabuhay palagi. Ito ay pagsasabi mula sa pananaw ng mas malaking kapaligiran. Una, ang mas malaking kapaligiran ay balanse dapat. Ito ay ginagawa sa pamamagitan ng paggamit ng iba’t ibang pangheograpiyang lokasyon at pamamaraan gayundin ang mga pagbabago sa pagitan ng iba’t ibang klima para sa pagpigil sa isa’t isa nang upang makamtan ang balanse na gusto ng Diyos at kinakailangan ng sangkatauhan. Ito ay mula sa pananaw ukol sa mas malaking kapaligiran.

   Sa pagtingin sa mga detalye, gaya ng mga halaman, paano naging posible na matatamo niyon ang balanse? Iyon ay, paano pahihintulutan ang mga halaman na patuloy na makapanatili sa loob ng isang balanseng kapaligiran para mabuhay? Ito ay sa pamamagitan ng pamamahala sa haba ng buhay, bilis ng paglago, at bilis ng pagpaparami ng iba’t ibang uri ng halaman upang maingatan ang kanilang kapaligiran para mabuhay. Tingnan ang maliit na damo bilang halimbawa—may mga usbong sa tagsibol, mga bulaklak sa tag-araw, at prutas sa taglagas. Nalalaglag ang prutas sa lupa at namamatay ang damo. Sa sunod na taon, ang buto mula sa prutas ay umuusbong at nagpapatuloy alinsunod sa parehong mga kautusan. Ang haba ng buhay ng damo ay napakaigsi—ito ay buhay mula tagsibol hanggang sa taglagas, pagkatapos ito ay namamatay. Ang bawat buto ay nalalaglag sa lupa, nagkakaugat at umuusbong, namumukadkad at namumunga—ang prosesong ito ay nangyayari lamang sa tagsibol, tag-araw, at taglagas, at ang lahat ng uri ng puno ay mayroon ding mga sariling haba ng buhay at iba’t ibang kapanahunan para sa pag-usbong at pamumunga. Ang ilang puno ay namamatay pagkatapos lamang ng 30 hanggang 50 taon—mayroon silang haba ng buhay na 30 hanggang 50 taon, ngunit ang kanilang bunga ay nahuhulog, na pagkatapos ay tumutubo ang mga ugat at umuusbong, mamumulaklak at mamumunga, at mabubuhay pa ng mga 30 hanggang 50 taon. Ito ang bilis ng muling pagtubo. Ang isang matandang puno ay namamatay at ang isang batang puno ay tumutubo—ito ang dahilan kung bakit palagi kang nakakakita ng mga puno na tumutubo sa mga kagubatan. Ngunit mayroon din silang tamang pag-inog at proseso ng pagsilang at kamatayan. Ang ilang mga puno ay maaaring mabuhay nang mahigit sa isanlibong taon, at ang iba ay maaari pa ngang mabuhay ng tatlong libong taon. Sila ang mga gayong uri ng halaman. Hindi alintana kahit anumang uri ng halaman o gaaano kahaba ang buhay nito, sa pangkalahatang pananalita, pinamamahalaan ng Diyos ang balanse nito batay sa kung gaano kahaba ito mabubuhay, ang kakayahan nitong magparami, at bilis ng pagpaparami nito gayundin ang dami nito at antas ng pagpaparami. Ito ay magtutulot sa kanila, mula sa damo hanggang sa mga puno, upang makapagpatuloy na umunlad, upang lumago sa loob ng isang nakabalanseng kapaligirang pang-ekolohiya. Kaya kapag tumingin ka sa isang kagubatan sa lupa, maging ito man ay mga puno o damo, ito ay nagpapatuloy na nagpaparami at lumalago alinsunod sa sarili nitong mga kautusan. Hindi ito nangangailangan ng tulong ng sangkatauhan; hindi ito nangangailangan ng dagdag na gawain para sa sangkatauhan. Dahil lamang sa pagkakaroon nila ng ganitong uri ng balanse kaya napananatili nila ang kanilang sariling kapaligiran para mabuhay. Dahil lamang sa pagkakaroon nila ng angkop na kapaligiran para mabuhay kaya ang mga kagubatang ito, ang mga damuhang ito ay patuloy na nakapananatili sa lupa. Ang kanilang pag-iral ay ngangalaga sa maraming salinlahi ng tao gayundin ng maraming salinlahi ng lahat ng uri ng buhay na bagay na may mga tahanan sa mga kagubatan at sa mga damuhan—mga ibon at mga hayop, mga insekto, at ang lahat ng uri ng mga maliliit na bagay na may buhay.

   Pinamamahalaan din ng Diyos ang balanse ng lahat ng uri ng hayop. Paano napamamahalaan ang balanseng ito? Ito ay kagaya sa mga halaman—pinamamahalaan Niya ang balanse at nagpapasiya Siya ng kanilang mga bilang batay sa kakayahan nilang magparami, kanilang dami at bilis ng pagpaparami at ang mga papel na kanilang ginagampanan sa gitna ng mga hayop. Halimbawa, kinakain ng mga leon ang mga sebra, kaya kung ang bilang mga leon ay lumampas sa bilang ng mga sebra, ano ang magiging kapalaran ng mga sebra? Sila ay malilipol. At kung ang kabuuang pagpaparami ng mga sebra ay higit na mababa kaysa doon sa mga leon, ano ang magiging kapalaran nila? Sila ay malilipol din. Kaya, ang bilang ng mga sebra ay kailangang higit na marami kaysa sa bilang ng mga leon. Ito ay sa dahilang ang mga sebra ay hindi umiiral para sa kanilang mga sarili lamang; umiiral din sila para sa mga leon. Maaari mo ding sabihin na ang bawat sebra ay isang bahagi ng mga sebra, ngunit ito ay pagkain din naman sa bibig ng leon. Ang bilis ng pagpaparami ng mga leon ay hindi kailanman madadaig ang sa mga sebra, kaya ang kanilang bilang ay hindi kailanman hihigit sa bilang ng mga sebra. Sa ganitong paraan lamang magagarantiya ang pinagkukunan ng pagkain ng leon. Kahit na ang mga leon ay likas na mga kaaway ng mga sebra madalas silang nakikita ng mga taong panatag na nagpapahinga sa parehong lugar. Ang mga sebra ay hindi kailanman mababawasan sa bilang o maglalaho sapagkat sila ay sinisila ng mga leon at kinakain, at ang mga leon ay hindi kailanman madadagdagan ang kanilang bilang dahil sa kanilang kalagayan bilang “hari.” Ang balanseng ito ay isang bagay na matagal na panahon nang itinatag ng Diyos. Iyon ay, itinatag ng Diyos ang mga kautusan sa balanse sa pagitan ng lahat ng hayop nang upang matamo nila ang balanse, at ito ay isang bagay na nakikita ng sangkatauhan. Ang mga leon lang ba ang likas na mga kaaway ng mga sebra? Kinakain din ng mga buwaya ang mga sebra. Nakakita ka na ba ng isang buwaya na kumakain ng isang sebra? Ang eksena ng isang buwaya na kumakain ng isang sebra ay malupit din naman. Ang mga sebra ay para talagang mahinang uri ng hayop. Wala sila ng bangis ng mga leon, at kapag nakasasagupa ng isa, ang nakatatakot na kalabang ito, tatakbo lamang sila. Hindi man lamang sila makalaban. Kapag hindi nila natalo sa takbuhan ang leon, hahayaan na lamang nila ang kanilang mga sarili na makain nito. Ito ay makikita nang madalas sa mundo ng mga hayop. Ano ang inyong pakiramdam kapag nakikita ninyo ang ganitong uri ng bagay? Naaawa ka ba sa sebra? Kinamumuhian mo ba ang leon? Ang mga sebra ay napakaganda sa paningin! Ngunit ang mga leon, palagi nilang tinitingnan ang mga ito nang buong kasakiman. At ang nakakaloko, ang mga zebra ay hindi makatakbo nang malayo. Nakikita nila ang leon doon naghihintay sa kanila, basta na lang naghihintay sa lilim ng isang puno. Sino ang nakaaalam kung kailan nito sila kakainin. Alam ba nila ito sa kanilang mga puso? Oo alam nila, ngunit hindi pa rin sila aalis sa kapirasong lupang iyon. Ito ay isang kagila-gilalas na bagay. Ang kagila-gilalas na bagay na ito ay naglalaman ng katalagahan ng Diyos, Kanyang patakaran. Maaawa ka sa zebra na iyon ngunit hindi mo maililigtas ito, at mararamdaman mo na ang leon ay kasuklam-suklam ngunit hindi mo ito mapapaalis. Ang sebra ay pagkain na inihanda ng Diyos para sa leon, ngunit gaano man sila kainin ng mga leon, ang mga sebra ay hindi mauubos. Ang bilang ng supling na nagagawa ng mga leon ay maliit talaga, at mabagal silang magparami, kaya hindi nila malalampasan ang bilang ng mga sebra. Gaano man karami ang kanilang kakainin, ang kanilang bilang ay hindi hihigit doon sa mga sebra. Ito ay isang uri ng balanse.

   Ano ang layunin ng Diyos sa pagpapanatili ng ganitong balanse? Ito ay may kinalaman sa mga kapaligiran ng mga tao para mabuhay gayundin ang kakayahang mabuhay ng sangkatauhan. Kung ang mga sebra, o ng anumang kaparehong sinisila ng leon—usa o iba pang mga hayop—ay mabagal sa pagpaparami at ang bilang ng mga leon ay mabilis na dumarami, anong uri ng panganib ang haharapin ng mga tao? Una, ang mga manok, mga pato, mga gansa, at ang mga aso na inaalagaan ng mga tao ay magiging pagkainpara sa mga leon. Sapagkat sila ay nakatira sa labas, kaya sila ang magiging unang biktima ng mga leon. Ang mga bagay ba na iyon ay sapat na para kainin ng mga leon? Ang ilang mga sambahayan ay may dalawang baboy. Kung ang leon ay bumaba mula sa mga kabundukan at kinain sila, basta na lang ba ito aalis pagkatapos nito? Iisipin nitong: “Wala nang makakain sa mga kabundukan, maglalagi na lang ako dito. Ang pamilyang ito ay may mga baboy—magiging konti na lamang ang mga tao ngayong nakain ko na sila. Wala na para sa susunod na pagkain—hindi ba nakahanda na itong lahat? Ang mga tao ay nakaupo lang sa loob—hindi sila makapananatili doon magpakailanman!” Sa sandaling lumabas ang mga tao, kakainin lamang sila sa isang lagitik lang ng mga panga nito. Ang mga tao ay walang kakayahang lumaban. Hindi ba ito magiging isang kalunos-lunos na bagay? Ang mga leon na kumakain ng mga sebra ay isang normal na pangyayari, ngunit kung ang isang leon ay kumain ng mga tao, ito ay magiging isang trahedya. Ang trahedyang ito ay hindi isang bagay na itinalaga ng Diyos, hindi ito kabilang sa Kanyang patakaran, lalong hindi Niya itinulot para sa sangkatauhan. Sa halip, ito ay itinulot ng mga tao sa kanilang mga sarili. Kaya kagaya ng nakikita ng Diyos, ang balanse sa pagitan ng lahat ng mga bagay ay napakahalaga para sa kakayahang mabuhay ng sangkatauhan. Maging sila man ay mga halaman o mga hayop, hindi nila makakayang iwala ang kanilang angkop na balanse. Ang mga halaman, mga hayop, mga kabundukan, at mga lawa ay naghanda para sa sangkatauhan ng isang normal na kapaligirang pang-ekolohiya. Sa pagkakaroon lamang ng ganitong uri ng kapaligirang pang-ekolohiya—ang isang balanse—saka pa lang magiging ligtas ang kanilang kakayahang mabuhay. Kung ang kakayahang magparami ng isang puno o damo ay hindi ganoon kaganda o ang bilis ng pagpaparami ay masyadong mabagal, ano ang gagawin ng lupa? Mawawala ba ng lupa ang kahalumigmigan nito? Kung mawala ng lupa ang kanyang kahalumigmigan, hindi ba ito magiging isang suliranin? Kung mawala ng lupa ang kanyang mga halaman at kahalumigmigan, ito ay kaagad na guguho, at buhangin ang papalit sa kanyang lugar. Ang lupa ay hindi na magiging malusog pa at ito ay magiging mabuhangin, at kapag ang lupa ay lumubha, ang kapaligiran ng mga tao para mabuhay ay sira na rin. Kasabay ng pagkawasak na ito ay darating ang mga sakuna. Kung wala ang ganitong uri ng balanseng pang-ekolohiya, kung wala ang ganitong tipo ng balanseng pang-ekolohiya, ang mga tao ay madalas na magdurusa mula sa mga sakuna dahil sa mga kawalan ng balanseng ito sa pagitan ng lahat ng mga bagay. Halimbawa, ang kawalang balanse sa kapaligiran ay nagbibigay-daan sa pagtaas ng bilang ng mga palaka sa isang naturang lugar—ang kanilang kapaligirang pang-ekolohiya ay nasira, sila ay nagsama-sama, ang kanilang mga bilang ay mabilis na dumami at nakakakita pa ang mga tao ng mga palakang tumatawid sa mga kalsada sa mga siyudad, at malaking bilang ng mga palaka ang nasa mga daan. Kung ookupahan ng malaking bilang ng mga palaka ang kapaligiran ng mga tao para mabuhay, ano ang maitatawag dito? Isang sakuna. Bakit ito matatawag na isang sakuna? Ang mga maliliit na hayop na ito na kapaki-pakinabang para sa sangkatauhan ay mapapakinabangan ng mga tao kapag sila ay nanatili sa isang lugar na angkop para sa kanila; napananatili nila ang balanse ng kapaligiran ng mga tao para mabuhay. Sa sandaling sila ay maging isang sakuna, maaapektuhan nila ang kaayusan ng mga buhay ng mga tao. Ang lahat ng mga bagay at lahat ng mga elementong dala-dala ng mga palaka kasabay nila ay makakaimpluwensya sa kalidad ng buhay ng mga tao. Maging ang kanilang mga pisikal na bahagi ay maaaring salakayin—ito ay isa sa mga uri ng mga sakuna.

    Isa pang uri ng sakuna, na isang bagay na palaging nararanasan ng mga tao—ay ang paglitaw ng napakaraming bilang ng mga balang. Hindi ba ito isang sakuna? Ito ay isang nakatatakot na sakuna. Hindi alintana kung gaano kahusay ang mga tao—ang mga tao ay maaaring gumawa ng mga eroplano, mga kanyon, at mga bombang atomika—ngunit kapag ang mga balang ay naghimasok sa sangkatauhan, ano ang magiging solusyon nila? Maaari ba nilang gamitin ang mga kanyon sa kanila? Maaari ba nilang barilin ang mga ito ng kanilang mga baril na de-makina? Hindi nila magagawa. Kung gayon maaari ba nilang bombahin ng isang pestisidyo upang maitaboy sila? Hindi rin iyon madali. Kaya, bakit dumarating ang maliliit na balang na iyon? Upang kumain ng mga butil. Saanman magpunta ang mga balang ang mga pananim ay lubusang nangasisira. Partikular nilang kinakain ang mga pananim at mga butil. Saanman sila magdaan, ang anumang mga butil ay mawawala na lamang! Sa ilalim ng pagsalakay ng mga balang, sa isang kisapmata, ang pagkain na inaasahan ng mga magsasaka—katumbas ng isang taong mga butil—ay maaaring maubos lahat ng mga balang. At ano ang pagdating ng mga balang para sa mga tao? Hindi lamang ito isang pagkainis—ito ay isang sakuna.

    Ang mga balang ay isang uri ng sakuna, kaya paano naman ang mga daga? Kapag mabilis magparami ang mga daga at walang anumang mga kuwago at mga lawin upang kainin sila, sila ay dadami nang mabilis, mas mabilis kaysa sa iniisip mo. At kapag ang paglaganap ng mga daga ay hindi nasiyasat, magkakaroon ba ang mga tao nang mainam na buhay? Hindi. Kaya ano yaong kakaharapin ng mga tao? (Isang salot.) Isang salot lamang ba? Kakainin ng mga daga ang anumang bagay! Ngangatngatin nila maging ang kahoy. Kung mayroong dalawang daga sa isang bahay, ang bawat isa sa buong sambahayan ay maiirita. May mga pagkakataon na nang-uumit sila ng mantika at kinakain nila, may mga pagkakataon na kinakain nila ang mga butil at nginangata ang mga damit—ito ang kaguluhan na dinadala ng mga daga sa mga tao. Sila ay mga sobrang liit lang na mga daga, ngunit ang mga tao ay walang paraan ng pakikitungo sa kanila. Tinatakot pa sila ng mga ito. May mga pagkakataon na sumasampa sila sa lalagyan ng mga plato—maaari pa bang gamitin ang mga platong iyon? Ang mga plato ay hindi na maaaring gamitin, ang paglilinis sa kanila ay walang bisa at kahit na linisin mo sila hindi ka rin mapapakali, kaya itatapon mo na lang ang mga ito. At ang mga bagay na hindi nila makakain ay nginangata na lamang nila sa maliliit na piraso at gagawin ang mga itong magulong-magulo. Nginangata nila ang mga damit, mga sapatos, kahoy, muwebles—nginangata nila ang lahat ng mga bagay. Hindi na kailangang magsalita pa ukol sa isang buong pulutong ng mga daga—ang isang pares lamang ng mga daga ay sapat upang makapagdulot ng kasiraan. Kapag sila ay naging isang sakuna, ang mga kahihinatnan ay hindi malilirip.

    Kaya, kapag ang sobrang kaliit na mga langgam ay naging isang sakuna, ano kaya ang makakatulad nito? Ang pinsala na kanilang maidudulot sa sangkatauhan ay hindi maaaring balewalain. Ang pagngatngat ng mga langgam sa kahoy hanggang sa gumuho ang isang bahay ay hindi isang kakatwang bagay. Ang kanilang lakas ay hindi maaaring hindi makita. Kaya, kapag ang mga anay o ang mga itlog ng anay ay natuklasan sa loob ng isang bahay na yari sa kahoy, sa Estados Unidos, ito ay isang napakalaking kaganapan. Kailangan mong maghanap ng isang propesyonal na kumpanya na may mga tauhang teknikal na may mga propesyonal na pamamaraan sa pagpatay sa kanila. Kapag hindi mo sila pinatay, ang bahay na iyon ay mahirap maibenta at ito ay magiging isang malaking problema. Narinig mo ba ang tungkol sa kumpol ng mga langgam na kumain ng kabayo? May isang kumpol ng mga langgam ang kumukuyog sa isang malaking kabayo, at ang natira lamang sa kabayo ay ang kalansay. Nakatatakot ba iyon o ano? At nang makita ito ng sumasakay sa kabayo, saan siya nagtungo sa pagtakas? May isang lawa sa malapit, kaya tumakbo siya patungo sa lawa at lumangoy sa kabilang pampang. Nakaligtas siya sa ganoong paraan. Ngunit pagkatapos niyang makita iyon, habang siya ay nabubuhay hindi niya makalilimutan kung paanong ang sobrang liit na mga langgam na iyon ay biglang nagkaroon ng gayong lakas. Kamuntik na nila siyang kainin. Kung hindi siya nagkaroon ng kabayo, nauna sana siyang kinain ng mga langgam, at dahil mayroong tubig sa pagitan nila, hindi kaagad nakagawa ng tulay ang mga langgam para kainin siya. Kung wala lang ang tubig doon ang kabayo at ang tao ay kapwa sana kinain nang sabay. Ang lakas ng mga langgam ay hindi maaaring hindi makita.

   At kung ang iba’t-ibang uri ng mga ibon ay maging isang sakuna ito rin ay magiging isang nakatatakot na bagay. Iyon ay, maging anumang uri ng mga hayop o mga bagay na may buhay, sa sandaling mawala nila ang kanilang balanse, sila ay lalago, magpaparami, at maninirahan sa loob ng isang abnormal na saklaw, isang hindi karaniwang saklaw. Magdudulot ito ng hindi malirip na mga kahihinatnan sa sangkatauhan. Hindi lamang nito maaapektuhan ang pagpapanatili ng mga tao at mga buhay, ngunit ito ay magdudulot din ng sakuna sa sangkatauhan, maging hanggang sa punto na maranasan ng mga tao ang lubos na pagkalipol, daranasin ang kapalaran ng pagkapuksa.

    Nang nilkha ng Diyos ang lahat ng mga bagay, ginamit Niya ang lahat ng uri ng sistema at pamamaraan upang mabalanse sila, upang mabalanse ang mga kalagayan sa pamumuhay para sa mga kabundukan at mga lawa, upang mabalanse ang mga kalagayan sa pamumuhay para sa lahat ng halaman at lahat ng mga uri ng mga hayop, mga ibon, mga insekto—ang Kanyang layunin ay upang tulutan ang lahat ng uri ng mga nilalang upang mabuhay at magparami sa loob ng mga kautusang Kanyang itinatag. Ang lahat ng nilalang ay hindi makalalabas sa mga kautusang ito at hindi sila maaaring labagin. Sa loob lamang ng ganitong uri ng kapaligiran maaaring ligtas na makapanatili at makapagparami ang mga tao, sa maraming salinlahi. Kung ang isang buhay na nilkha ay lumampas sa dami o saklaw na itinatag ng Diyos, o kapag nilampasan nito ang bilis ng paglago, dalas, o bilang sa ilalim ng Kanyang pamamahala, ang kapaligiran ng sangkatauhan para mabuhay ay magdaranas ng magkakaibang mga antas ng pagkawasak. At sa kaparehong panahon, ang kakayahang mabuhay ng sangkatauhan ay manganganib. Kapag ang isang uri ng buhay na nilalang ay masyadong marami sa bilang, nanakawin nito sa tao ang kanilang pagkain, sisirain ang mga pinagkukunan ng tubig ng mga tao, at sisirain ang kanilang mga bayan. Sa gayong paraan, ang pagpaparami ng sangkatauhan o ang kalagayan ng kanilang kakayahan para mabuhay ay dali-daling maapektuhan. Halimbawa, ang tubig ay napakahalaga para sa lahat ng mga bagay. Kung masyadong marami ang mga hayop—kung ang mga bilang ng mga daga, mga langgam, mga balang, at mga palaka ay masyadong napakarami at kailangan nilang uminom ng tubig—kung magkakaroon ng sobra-sobrang bilang ng mga hayop, ang dami ng tubig na kanilang iniinom ay tataas din. Habang ang dami ng tubig na kanilang iniinom ay tumataas, sa loob nitong nakapirming saklaw ng mga pinagkukunan ng tubig na iniinom at mga lugar na may tubig, ang iniinom na tubig ng mga tao at ang mga pinagkukunan ng tubig ay mababawasan, at magkukulang sila ng tubig. Kapag ang tubig na iniinom ng mga tao ay nasira, nakontamina, o nawasak dahil ang lahat ng uri ng hayop ay dumami sa bilang, sa ilalim ng gayong uri ng malupit na kapaligiran para mabuhay, ang kakayahang mabuhay ng sangkatauhan ay lubhang manganganib. Kung mayroong isang uri o iba’t ibang uri ng nilalang na may buhay na lumampas sa kanilang angkop na bilang, ang hangin, temperatura, kahalumigmigan, at maging ang nilalaman ng hangin sa loob ng puwang ng sangkatauhan para mabuhay ay malalason at masisira sa magkakaibang antas. Nang katulad, sa ilalim ng ganitong mga kaganapan, ang kakayahang mabuhay ng mga tao at kapalaran ay nakapailalim pa rin sa panganib ng gayong uri ng kapaligiran. Kaya, kapag nawala ng mga tao ang mga balanseng iyon, ang hangin na kanilang hinihinga ay masisira, ang tubig na kanilang iniinom ay magiging kontaminado, at ang mga temperatura na kanilang kinakailangan ay magbabago din, maapektuhan sa iba’t-ibang mga antas. Kapag nangyari iyon, ang likas na kapaligiran ng sangkatauhan para mabuhay ay mapapasailalim sa mga katakut-takot na mga dagok at mga hamon. Sa ilalim ng ganitong kalagayan kung saan ang pangunahing mga kapaligiran ng sangkatauhan para mabuhay ay nangasira, ano ang magiging kapalaran ng tao at mga inaasahan? Ito ay napakaseryosong suliranin!

    Sapagkat nalalaman ng Diyos kung ano ang lahat ng mga bagay sa sangkatauhan, ang papel ng bawat isang uri ng bagay na Kanyang nilikha, anong epekto mayroon ito sa mga tao, at gaano kadakilang pakinabang ang dadalhin nito sa sangkatauhan—sa puso ng Diyos ay may plano para sa lahat ng ito at pinamamahalaan Niya ang bawat isang aspeto sa lahat ng mga bagay na Kanyang nilikha, kaya para sa mga tao, ang bawat isang bagay na Kanyang ginagawa ay napakahalaga—ang lahat ng ito ay kinakailangan. Kaya makakita ka man ng ilang pangyayari na pang-ekolohiya, o ilang likas na mga kautusan sa gitna ng lahat ng mga bagay, hindi ka na magdududa pa sa pangangailangan sa bawat isang bagay na nilikha ng Diyos. Hindi ka na uli gagamit pa ng mga ignoranteng pananalita upang gumawa ng mga hindi makatwirang paghatol sa pagsasaayos ng Diyos sa lahat ng mga bagay at ang Kanyang iba’t ibang pamamaraan sa pagkakaloob sa sangkatauhan. Hindi ka na rin gagawa ng mga hindi makatwirang konklusyon sa mga kautusan ng Diyos para sa lahat ng mga bagay na Kanyang nilikha. Hindi ba ito ang pinag-uusapan?

    Ano ang lahat ng ito na tinalakay pa lamang natin? Isiping mabuti ang tungkol dito. Ang Diyos ay may Kanyang sariling layunin sa bawat isang bagay na Kanyang ginagawa. Kahit na hindi nakikita ng mga tao ang gayong layunin, ito ay palaging lubos na may kaugnayan sa kakayahang mabuhay ng sangkatauhan. Hindi maihihiwalay ang kaugnayan nito dito—ito ay hindi maaaring mawala. Ito ay dahil hindi pa gumawa ang Diyos ng anumang bagay na walang saysay. Sa bawat isang bagay na Kanyang ginagawa, ang Kanyang plano ay nakapaloob sa mga teorya at mga prinsipyo nito, na nagtataglay ng Kanyang karunungan. Ang layunin sa likod ng planong iyon at ang layon ay ang pag-ingatan ang sangkatauhan, upang tulungan ang sangkatauhan na maiwasan ang sakuna, ang panghihimasok ng anumang buhay na bagay, at anumang uri ng pinsala sa tao ng lahat ng mga bagay. Kaya mula sa mga pagkilos ng Diyos na ating nakita mula sa paksang ito na ating tinatalakay, maaari ba nating sabihin na naglalaan ang Diyos para sa sangkatauhan sa iba pang paraan? Maaari ba nating sabihin na pinakakain at pinapastol ng Diyos ang sangkatauhan sa ganitong paraan? Masasabi mo talaga iyan. Ngayon ay dapat ninyong maintindihan, mayroon bang matibay na kaugnayan sa pagitan ng paksang ito at ang pamagat ng ating pagsasamahan, “Ang Diyos ang Siyang Pinagmumulan ng Buhay Para sa Lahat ng mga bagay”? (Oo.) Mayroong matibay na kaugnayan, at ang paksang ito ay isang aspeto niyon. Bago talakayin ang mga paksang ito, ang mga tao ay mayroon lamang ilang malabong guniguni ukol sa Diyos, sa Diyos Mismo at sa Kanyang mga pagkilos—hindi sila nagkaroon ng tunay na pagkaunawa ukol sa mga bagay na ito. Gayunman, kapag sinasabi sa mga tao ang tungkol sa Kanyang mga pagkilos at sa mga bagay na Kanyang ginawa, naiintindihan nila at nauunawaan ang mga prinsipyo ukol sa kung ano ang ginagawa ng Diyos at nakapagtatamo sila ng kaliwanagan dito, tama? (Oo.) Kahit na sa puso ng Diyos, ang Kanyang mga teorya, mga prinsipyo, at mga patakaran ay masyadong kumplikado kapag gumagawa Siya ng anumang bagay, nang nilikha Niya ang lahat ng mga bagay, at kapag namamahala Siya sa lahat ng mga bagay, kung ang nag-iisang bagay ay ginamit upang ibahagi sa inyo sa pagsasamahan, hindi ba ninyo maiintindihan sa inyong mga puso na ang mga ito ay mga pagkilos ng Diyos, at ang mga ito ay napakatibay? (Oo.) Kung gayon paanong naiba sa nakaraan ang inyong kasalukuyang pagkaunawa sa Diyos? Ito ay naiiba sa diwa nito. Ang inyong naintindihan noong nakaraan ay masyadong hungkag, masyadong malabo, at ang inyong naiintindihan ngayon ay nagtataglay ng napakaraming kongkretong katunayan na makapanghahawak sa mga pagkilos ng Diyos, upang ikumpara sa kung anong mayroon at kung ano ang Diyos. Kaya, ang lahat ng Aking sinabi ay napakalaking tulong sa inyong pagkaunawa sa Diyos.

     Iyan lamang lahat para sa ating pagtitipon sa araw na ito. Paalam! Magkaroon ng magandang gabi! (Paalam, Makapangyarihang Diyos.)

Pebrero 09, 2014